Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Z mojego doświadczenia wynika, że bardzo często osoby zaczynające pracę z tematyką ochrony środowiska mają mylne wyobrażenie o właściwościach różnych gruntów. Przykładowo, humus – chociaż jest bogaty w materię organiczną i przez wielu postrzegany jako „zdrowy” grunt – to jednak kompletnie nie nadaje się do uszczelniania. Jego struktura jest luźna, mocno przepuszcza wodę, łatwo się rozkłada i nie zapewnia żadnej bariery dla zanieczyszczeń. Jeszcze gorzej, jeśli wybierze się pospółkę. Ten materiał jest mieszaniną piasku, żwiru i często drobnych kamieni, przez co ma ogromne pory i praktycznie nie zatrzymuje wody – wręcz przeciwnie, stanowi świetny kanał dla migracji zanieczyszczeń. Piasek gliniasty z kolei może wydawać się dobrym wyborem, bo ma w nazwie „glina”, ale w praktyce zawiera za dużo piasku, przez co jego właściwości filtracyjne są niewystarczające. W testach laboratoryjnych często nie spełnia wymaganych norm dotyczących współczynnika filtracji (np. wymagane ≤10⁻⁹ m/s). Takie podejście, że „byle nie był to czysty piasek”, prowadzi do błędów, zwłaszcza gdy myśli się bardziej o dostępności materiału niż o jego funkcji technicznej. W branży panuje zasada, że do naturalnych barier stosuje się materiały o jak najniższej przepuszczalności, a tutaj właśnie glina zwięzła wygrywa pod każdym względem. Ktoś, kto wybierze inny grunt, ryzykuje późniejsze problemy z wyciekami, kosztownymi naprawami, a nawet odpowiedzialnością prawną za szkody środowiskowe. Warto zawsze sprawdzić wymagania normatywne i sięgać po sprawdzone rozwiązania – bo w końcu chodzi tu o ochronę wód i gleby na wiele lat.