Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Przy wzmacnianiu wilgotnego podłoża drogi gruntowej pojawia się wiele nieporozumień dotyczących przydatności różnych materiałów. Często myśli się, że praktycznie każdy materiał sypki albo wiążący będzie pomocny, ale niestety to nie jest takie proste. Gips choć bywa stosowany do niektórych stabilizacji, nie nadaje się do gruntów wilgotnych, bo sam bardzo łatwo wchłania wodę i z czasem traci swoje właściwości – powstają wtedy warunki do pęcznienia czy nawet deformacji, co w drogownictwie jest bardzo niepożądane. Zastosowanie torfu jako materiału ulepszającego jest wręcz ryzykowne – to materiał organiczny, o bardzo niskiej nośności i dużej zawartości wody. Praktycznie w inżynierii lądowej torf jest uznawany za grunt niebudowlany, którego raczej się unika lub usuwa z wykopu, a nie wzmacnia inne warstwy torfem. Trociny natomiast mogą wprowadzać do gruntu dodatkową substancję organiczną, która ulegnie rozkładowi i wręcz pogorszy parametry podłoża – może to prowadzić do niestabilności, a nawet lokalnego zapadania się nawierzchni. Z mojego doświadczenia, niejednokrotnie spotykałem się z próbami „domowych” metod na poprawę gruntu i zwykle kończy się to fiaskiem. Kluczowym błędem myślowym przy powyższych odpowiedziach jest przekonanie, że każdy materiał sypki lub „naturalny” poprawi grunt – niestety, bez znajomości procesów chemicznych i mechaniki gruntów łatwo o poważne pomyłki. Dobór materiału zawsze musi być poparty wiedzą o właściwościach gruntu i oczekiwanym efekcie stabilizacji. Dlatego w praktyce profesjonalnej używa się wapna, bo zasadowy odczyn oraz reakcje chemiczne pozwalają realnie zmniejszyć wilgotność i poprawić parametry wytrzymałościowe podłoża. Inne materiały wywołują skutek odwrotny do zamierzonego lub po prostu nie działają.