Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Błędne schematy najczęściej wynikają z nieznajomości podstawowej logiki procesu oczyszczania ścieków lub mylenia kolejności etapów technologicznych. Umieszczanie komory osadu czynnego przed kratami całkowicie mija się z celem – ścieki nieoczyszczone z większych zanieczyszczeń mogłyby bardzo szybko zapchać całą instalację biologiczną i doprowadzić do poważnych awarii. Jeszcze gorzej, jeśli kraty znalazłyby się na końcu procesu – to już totalnie nielogiczne, bo mechaniczne usuwanie dużych ciał obcych powinno być pierwszym etapem ochrony całego systemu. Zdarzają się też schematy, gdzie osadnik wstępny umieszczany jest po komorze osadu czynnego – to nie ma sensu z technologicznego punktu widzenia, bo osadniki mają za zadanie wstępne oddzielenie zawiesiny przed rozpoczęciem procesów biologicznych, co zmniejsza obciążenie bioreaktorów i poprawia wydajność oczyszczania. Często spotykanym błędem jest ignorowanie tego, że każde urządzenie pełni swoją specyficzną rolę i musi być zlokalizowane we właściwym punkcie ciągu technologicznego. W praktyce błędna kolejność prowadzi do nieefektywnego oczyszczania, szybszego zużycia urządzeń, wyższych kosztów eksploatacji i nawet ryzyka naruszenia norm środowiskowych. Moim zdaniem, takie pomyłki biorą się głównie z braku doświadczenia praktycznego albo z nadmiernego uproszczenia schematów w teorii. Dobrą praktyką jest zawsze zaczynać od usuwania największych zanieczyszczeń, potem mechaniczne oddzielenie osadu, a dopiero na końcu przechodzimy do procesów biologicznych – dokładnie tak, jak przewiduje to poprawny schemat branżowy. To podstawowa wiedza, na której opiera się cała technologia oczyszczania ścieków.