Droga pokazana na zdjęciu ma typową nawierzchnię żwirową. To rozwiązanie jest bardzo często stosowane na terenach wiejskich, w lasach, na dojazdach do pól oraz tam, gdzie ruch pojazdów nie jest zbyt intensywny. Taka nawierzchnia powstaje przez wysypanie i odpowiednie zagęszczenie warstwy żwiru o różnej granulacji. Z mojego doświadczenia wynika, że żwir daje dobrą przepuszczalność wody, przez co na tej drodze nie tworzą się głębokie kałuże jak na glinie, a przy tym nie jest tak twardy i równy jak asfalt czy beton. W praktyce takie drogi wymagają regularnego równania i uzupełniania materiału, bo po większych opadach czy intensywnym użytkowaniu pojawiają się koleiny i ubytki. Stosowanie żwiru jako nawierzchni jest zgodne z normami branżowymi, zwłaszcza tam gdzie nie ma konieczności dużej wytrzymałości i trwałości. Moim zdaniem, warto wiedzieć, że tego typu rozwiązania są o wiele tańsze i szybsze w wykonaniu niż budowa dróg asfaltowych czy betonowych, a przy tym umożliwiają szybki dostęp do terenów oddalonych od głównych arterii. Widziałem już wiele takich dróg i wiem, że ich charakterystyczny luźny i niejednolity wygląd jest łatwy do rozpoznania.
Wybór odpowiedzi wskazujących na nawierzchnię kostkową, asfaltową lub betonową jest dość częstym błędem, zwłaszcza dla osób, które rzadko mają styczność z różnymi typami dróg gminnych czy leśnych. Kostka brukowa charakteryzuje się wyraźnie widocznymi, regularnie ułożonymi elementami – pojedyncze kostki tworzą spoiny i wzory, czego tu całkowicie brak. Nawierzchnia asfaltowa za to jest gładka, jednolicie czarna lub ciemnoszara, bez luźnych kamieni, a jej struktura jest zwarta i bardzo różni się od prezentowanej na zdjęciu, która jest wyraźnie sypka i nieregularna. Beton również od razu daje się poznać po jasnej barwie i twardym, monolitycznym charakterze – płyty betonowe mają zwykle linie dylatacyjne lub wyraźne łączenia, których tutaj nie widać. Typowym błędem jest założenie, że każda droga o jasnej barwie jest betonowa, jednak żwir także może mieć jasne odcienie, zależnie od rodzaju użytego kruszywa. W praktyce wybór żwiru na drogi lokalne wynika z niskich kosztów i łatwości budowy, choć trzeba pamiętać, że wymaga on częstszego utrzymania niż twarde nawierzchnie. W branży przyjmuje się, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi dróg o niskim natężeniu ruchu, że właśnie żwir jest najbardziej optymalnym wyborem na takie dojazdy czy drogi gospodarcze. Często pojawia się przekonanie, że każda nieutwardzona droga to "szuter" lub "błoto", ale żwir to po prostu najprostsza wersja utwardzenia – nieco lepsza niż sama ziemia, ale jednak nieporównywalna do asfaltu czy betonu pod względem trwałości. Warto skupić się na rozpoznawaniu wizualnych różnic, bo to bardzo praktyczna umiejętność, szczególnie dla osób planujących pracę w branży budowlanej lub drogowej.
