Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Wybierając grunt do zastosowania oczyszczalni ścieków z drenażem rozsączającym, trzeba zwrócić szczególną uwagę na jego strukturę i właściwości filtracyjne. Grunty ilaste oraz gliniaste, choć bardzo powszechne w Polsce, mają bardzo niską przepuszczalność, przez co ścieki nie będą się prawidłowo rozpraszać w podłożu. W praktyce kończy się to tym, że drenaż zaczyna się zapychać, powstaje nieprzyjemny zapach, a nawet powierzchniowe wypływy ścieków, co jest niezgodne z przepisami i grozi poważnym skażeniem gleby. Moim zdaniem wielu osobom wydaje się, że skoro gleba jest „zbita” (jak glina czy ił), to lepiej zatrzyma ścieki i nie dopuści do zanieczyszczenia, ale to niestety błędne rozumowanie. W rzeczywistości oczyszczone ścieki powinny powoli przesiąkać przez grunt, gdzie resztkowe zanieczyszczenia są dalej rozkładane przez mikroorganizmy. Pyły natomiast mają pośrednie właściwości – niby przepuszczają wodę lepiej niż iły, ale w praktyce drenaż rozsączający bardzo szybko traci sprawność w takim środowisku. Często w podręcznikach czy na kursach technicznych pokazuje się schematy odcieków na gruntach pylastych i zawsze jest ten sam problem: podmoknięcie, brak tlenowych warunków, skażenie bakteriologiczne. Z mojego doświadczenia, jeżeli ktoś zainstaluje drenaż na niewłaściwym gruncie, bardzo szybko przekonuje się, że to była zła decyzja nie tylko technicznie, ale i finansowo – naprawa bywa naprawdę kosztowna. Dlatego zawsze warto najpierw zrobić tzw. test perkolacyjny i nie ufać, że każdy grunt się nada. Tylko grunty piaszczyste, zgodnie z normami i dobrą praktyką, zapewniają skuteczne i bezpieczne działanie oczyszczalni z drenażem rozsączającym. Wybierając inne podłoże, narażamy się na poważne problemy eksploatacyjne i środowiskowe, co niestety potwierdza wiele negatywnych przykładów z terenu całego kraju.