Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

W tym zadaniu sporo osób daje się złapać na mylące szczegóły schematu, przez co wybiera błędne wysokości piezometrycznego zwierciadła wody. Jeden z typowych błędów polega na pomyleniu wysokości lustra wody w studni już po wystąpieniu depresji (na przykład 4,5 m) z pierwotną wysokością piezometryczną, która dotyczy stanu sprzed rozpoczęcia pompowania. Tymczasem piezometryczne zwierciadło wody to zawsze poziom, do którego podniosłaby się woda w piezometrze ustawionym w danej warstwie wodonośnej, przy braku zakłóceń takich jak odwodnienie czy depresja. Na rysunku widać wyraźnie, że H = 5 m to wysokość wody powyżej warstwy nieprzepuszczalnej poza obszarem wpływu studni – właśnie tę wartość należy przyjąć jako poprawną. Z kolei wybierając 1 m lub 0,5 m można łatwo popaść w pułapkę mylenia z głębokością warstwy wodonośnej albo miarą tzw. depresji s(r), czyli obniżenia zwierciadła w punkcie przy studni – to nie jest to samo! Często spotykam się z takimi zamianami pojęć na praktykach – wynika to z braku systematycznego podejścia do czytania schematów hydrogeologicznych. Warto wyrobić sobie nawyk analizowania, do jakiego punktu odniesienia jest podawana wysokość, bo w branży wodno-melioracyjnej i hydrogeologii to wręcz podstawa codziennej pracy. Właśnie takie nieporozumienia mogą prowadzić do źle zaprojektowanych ujęć wody lub złej oceny zasobów wodnych w danym rejonie. Moim zdaniem, kluczowe jest odróżnianie pojęcia piezometrycznego zwierciadła wody od lokalnych zmian poziomu wody spowodowanych eksploatacją studni lub innymi czynnikami antropogenicznymi.