Na planie zakładu gospodarowania odpadami, miejsca oznaczone cyframi 1, 2 i 3 to typowe kwatery do składowania odpadów. To są wydzielone, odpowiednio przygotowane i zabezpieczone obszary, które służą do deponowania odpadów, głównie tych, których nie da się już poddać dalszemu recyklingowi ani odzyskowi. W praktyce każda kwatera musi być wyposażona w systemy zabezpieczające środowisko, takie jak uszczelnienia dna (np. geomembrany), drenaż odcieków oraz monitoring gazów składowiskowych. Standardy unijne i polskie, jak np. rozporządzenia Ministra Środowiska dotyczące składowisk, ściśle regulują takie kwestie, kładąc nacisk na minimalizowanie wpływu na glebę i wody gruntowe. Z mojego doświadczenia wynika, że dobrze zaprojektowane kwatery pozwalają efektywnie zarządzać odpadami i ograniczają ryzyko skażenia środowiska. Praktyka pokazuje, że rozróżnienie kwater na frakcje odpadów (np. balast, odpady niebezpieczne, odpady obojętne) jest kluczowe dla zachowania zgodności z prawem i zapewnienia bezpieczeństwa. Takie miejsca są zwykle położone w najbardziej oddalonych częściach instalacji, z dala od części operacyjnych, co dobrze widać na planie.
W praktyce zakładów gospodarowania odpadami często można napotkać mylne przekonania co do funkcji poszczególnych sektorów na planie takiej instalacji. Boksy na surowce wtórne to zazwyczaj niewielkie, wydzielone pomieszczenia lub kontenery znajdujące się bliżej części operacyjnej zakładu, w których tymczasowo magazynuje się posegregowane odpady nadające się do recyklingu, jak papier czy szkło. Nie zajmują one zwykle aż tak dużych powierzchni, jak te oznaczone na planie cyframi 1, 2, 3. Plac kompostowania odpadów to zupełnie inny obszar, zawsze wydzielony z dala od kwater składowych, i przystosowany do procesów biologicznych, podczas których powstaje kompost. Tutaj wymaga się dostępu do powietrza, odpowiedniej wentylacji i monitorowania temperatury, a powierzchnia, choć bywa spora, wygląda zupełnie inaczej – często są to długie pryzmy lub boksy z napowietrzaniem. Plac magazynowania odpadów zielonych to jeszcze coś innego – to miejsce, gdzie odpady organiczne (np. trawa, gałęzie) trafiają tymczasowo przed dalszym przetworzeniem, zwykle w pobliżu kompostowni. Typowym błędem jest utożsamianie dużych, wydzielonych kwater na mapie z kompostowniami lub magazynami surowców wtórnych. Wynika to często z przekonania, że im większa powierzchnia, tym bardziej zaawansowany proces tam zachodzi. Tymczasem największe sektory w zakładzie są zwykle przeznaczone właśnie na kwatery składowe, bo odpady, których nie da się już przetworzyć, potrzebują największych przestrzeni oraz ścisłych zabezpieczeń środowiskowych. Warto zwracać uwagę na układ funkcjonalny zakładów i standardy branżowe, które jasno określają, jakie obszary przeznacza się na konkretne etapy gospodarowania odpadami.