Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Wiele osób błędnie zakłada, że ścieki mogą przemieszczać się w dowolnym kierunku, jeśli tylko rurociąg jest szczelny czy odpowiednio ułożony. Jednak fizyka jest nieubłagana – w przypadku grawitacyjnej kanalizacji, kluczem jest prawidłowy spadek, czyli różnica poziomów na odcinku przewodu. Schematy, w których rzędna dna kanału na początku odcinka jest niższa niż na końcu (jak w przypadku schematu 2, 3 i 4), przedstawiają sytuację, gdzie ścieki musiałyby płynąć „pod górę”. To w rzeczywistości jest niemożliwe bez użycia pomp, bo siła grawitacji zawsze działa ku dołowi – ciecz spływa z wyższego poziomu na niższy, nigdy odwrotnie. Stąd takie rozwiązania są sprzeczne zarówno ze zdrowym rozsądkiem, jak i z normami branżowymi, np. PN-EN 752 czy obowiązującymi wytycznymi projektowymi. Częstym błędem jest też nieuwzględnianie wartości rzędnych – nie wystarczy, że rura „gdzieś prowadzi”, liczy się konkretny spadek. W realnych układach kanalizacji, źle zaprojektowany lub ułożony przewód, gdzie dno kanału wylotu jest wyżej niż wlotu, prowadzi do całkowitego zastoju ścieków, a nawet cofki. Wykonując takie instalacje, zawsze trzeba patrzeć na rzędne – to niby proste, ale w praktyce bywa lekceważone, przez co później są awarie, a mieszkańcy mają kłopoty. Dlatego tak ważne jest, by utrwalać dobre nawyki już na etapie nauki. Grawitacja nie wybacza błędów – ścieki muszą mieć dokąd spłynąć, a to zapewnia tylko poprawnie zaprojektowany spadek w kierunku przepływu.