To jest właśnie ta poprawna odpowiedź – nawierzchnia bitumiczna powstaje wtedy, gdy warstwę ścieralną wykonuje się z kruszywa, które zostało spojone lepiszczem bitumicznym, najczęściej asfaltem. W praktyce takie rozwiązania są bardzo popularne na drogach dojazdowych do pól, bo zapewniają niezłą wytrzymałość na obciążenia i odporność na warunki atmosferyczne. Moim zdaniem, warto pamiętać, że nawierzchnie bitumiczne to nie tylko autostrady czy drogi główne – coraz częściej stosuje się je w rolnictwie, zwłaszcza tam, gdzie jeździ ciężki sprzęt. Z technicznego punktu widzenia, warstwa ścieralna z kruszywa i lepiszcza bitumicznego daje lepszą szczelność niż zwykła nawierzchnia żwirowa, przez co woda nie wnika w podbudowę tak łatwo i nie powstają koleiny czy wyboje po deszczu. Tak naprawdę, jeśli spojrzeć na wytyczne GDDKiA czy katalogi typowych nawierzchni lokalnych, to bitumiczne rozwiązania są rekomendowane tam, gdzie ruch pojazdów jest większy albo wymagane jest utrzymanie przejezdności nawet przy złej pogodzie. Może nie każdy rolnik od razu zdecyduje się na asfalt, ale jak się już robi inwestycję na lata, to bitumiczna droga znacznie ułatwia życie, szczególnie podczas żniw i transportu płodów rolnych. Warto zapamiętać ten termin, bo często pojawia się na egzaminach i w projektach drogowych.
Wiele osób myli pojęcia związane z rodzajami nawierzchni, szczególnie jeśli chodzi o budowę dróg dojazdowych do pól czy gruntów rolnych. Wydaje się, że nawierzchnia żwirowa to najprostsza forma drogi – rzeczywiście składa się z warstwy żwiru albo tłucznia, ale nie jest wiązana żadnym lepiszczem bitumicznym. Żwir luźno leży na podłożu i czasem, dla poprawy trwałości, może być lekko zwilżony lub zagęszczony, lecz nie mamy tu mowy o trwałym połączeniu cząstek jak w bitumicznej. Z kolei asfaltowa – to sformułowanie, którego używa się potocznie, lecz w branży technicznej rozróżnia się asfalt jako rodzaj lepiszcza, natomiast cała taka nawierzchnia formalnie nazywana jest bitumiczną, bo może być wykonana zarówno z asfaltu, jak i innych lepiszczy bitumicznych. Często spotykam się z tym, że ludzie wrzucają wszystkie drogi „z czarną nawierzchnią” do worka „asfaltowe”, choć nie zawsze to precyzyjne. Nawierzchnia klinkierowa natomiast to już zupełnie inna bajka – budowana jest z cegły klinkierowej albo kostki ceramicznej, raczej na chodnikach, placach czy w zabytkowych częściach miast, a nie na drogach dojazdowych dla rolnictwa. Moim zdaniem typowym błędem jest utożsamianie wyglądu nawierzchni z jej techniczną budową; warto zawsze sprawdzić, czym dokładnie spajane jest kruszywo. W aktualnych standardach projektowania dróg lokalnych i instrukcjach (np. Katalog typowych konstrukcji nawierzchni podatnych i półsztywnych) jasno określa się, że warstwa ścieralna z kruszywa związanego lepiszczem bitumicznym to klasyczna nawierzchnia bitumiczna – jest to precyzyjna definicja branżowa, którą dobrze jest zapamiętać przy planowaniu lub ocenianiu inwestycji drogowych.