Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Wybór materiału do budowy sieci wodociągowych to temat, który w przeszłości wyglądał zupełnie inaczej niż obecnie. Stal była kiedyś bardzo popularna – mocna, łatwo dostępna, pozwalała na budowę długich ciągów rur, niestety ma jedną poważną wadę: podatność na korozję. Nawet zabezpieczenia antykorozyjne nie gwarantują długowieczności, a przecieki czy awarie są drogie w naprawie. Beton i żelbet kojarzą się może z solidnością i trwałością, ale w przypadku wodociągów nie sprawdzają się najlepiej. Betonowe rury są ciężkie, trudne w montażu i niestety dość kruche – pęknięcia przy ruchach gruntu czy podczas mrozów nie należą do rzadkości. Żelbet, choć wzmocniony prętami stalowymi, również nie rozwiązuje tych problemów. W wodociągach beton i żelbet stosuje się raczej do budowy studni, zbiorników czy kanałów, a nie przesyłowych sieci rurowych pod ciśnieniem. Często spotyka się błędne przekonanie, że tradycyjne materiały są trwalsze lub bardziej odporne na uszkodzenia, ale praktyka pokazuje, że nowoczesne tworzywa sztuczne, a szczególnie polietylen, są bardziej uniwersalne, łatwiejsze w montażu i eksploatacji oraz lepiej odpowiadają na wymagania współczesnych sieci. Zdarza się też, że uczniowie mylą rury kanalizacyjne z wodociągowymi – a to zupełnie inne technologie i materiały, bo woda pitna wymaga dużo wyższych standardów higieny i szczelności. Branżowe normy i zalecenia projektowe jasno wskazują, by przy nowych instalacjach unikać stalowych i betonowych rur na rzecz polietylenu czy innych nowoczesnych tworzyw. To wszystko pokazuje, że kierowanie się starymi przyzwyczajeniami albo wyglądem materiału może prowadzić do błędnych wniosków o ich przydatności w nowoczesnych sieciach wodociągowych.