Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

W codziennej praktyce gospodarki odpadami komunalnymi bardzo często pojawia się zamieszanie wokół tego, czym właściwie są odpady wielkogabarytowe. Przykłady w rodzaju wózka dziecięcego, szafy na ubrania czy stołu ogrodowego rzeczywiście pasują do tej kategorii, bo są to przedmioty wielkich rozmiarów, których nie sposób wrzucić do zwykłego pojemnika na śmieci. Z punktu widzenia przepisów i standardów branżowych (np. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 29 grudnia 2016 r. w sprawie katalogu odpadów) za odpady wielkogabarytowe uznaje się właśnie tego typu rzeczy – stare meble, elementy wyposażenia mieszkań, duże zabawki czy sprzęty rekreacyjne. Natomiast karton po mleku, choć czasem może sprawiać wrażenie sporego (szczególnie, gdy jest to opakowanie zbiorcze), to jednak nie spełnia kryteriów przedmiotu wielkogabarytowego. To typowy odpad opakowaniowy, który powinien trafić do selektywnej zbiórki papieru lub odpadów wielomateriałowych – zależnie od lokalnych zasad. Częstym błędem jest utożsamianie wielkogabarytowości z „czymś dużym i niepotrzebnym”, podczas gdy istotą tej kategorii jest rozmiar uniemożliwiający wrzucenie przedmiotu do zwykłego kontenera. Moim zdaniem to bardzo praktyczne rozróżnienie, bo pozwala utrzymać porządek w całym systemie odbioru i przetwarzania odpadów. Wózek dziecięcy, szafa i stół ogrodowy powinny być oddane w ramach zbiórek gabarytów organizowanych cyklicznie przez gminy, a karton po mleku – po prostu posegregowany jako opakowanie. Warto o tym pamiętać, by nie powodować niepotrzebnego chaosu w gospodarce odpadami.