Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Przy wyborze lokalizacji składowiska odpadów obojętnych kluczowe jest bezpieczeństwo środowiskowe oraz minimalizacja ryzyka zanieczyszczenia wód i gleby. Kierując się pierwszą odpowiedzią, można ulec złudzeniu, że dolina rzek będzie wygodna – bo płasko, łatwy dostęp, ale to bardzo ryzykowne. Bliskość cieków wodnych sprzyja migracji zanieczyszczeń, szczególnie jeśli wystąpią awarie systemów uszczelniających albo nieprzewidziane opady. W praktyce nawet odpady obojętne mogą mieć wpływ na wodę, a przy wysokiej wodzie ryzyko powodziowego rozmycia składowiska jest spore. Podobnie strefy osuwisk są wykluczone – osuwiska to miejsca niestabilne, a każde naruszenie struktury gruntu może spowodować uruchomienie mas ziemnych razem ze składowanymi odpadami. W branży mówi się, że to proszenie się o katastrofę. Składowiska wymagają stabilnego podłoża, które przez dziesiątki lat nie ulegnie gwałtownym zmianom. Z kolei tereny spękane, czyli miejsca z naturalnymi szczelinami czy pęknięciami w podłożu, stanowią poważne zagrożenie dla migracji potencjalnych zanieczyszczeń do wód podziemnych – nawet jeśli to odpady obojętne, to zawsze może dojść do wymywania jakichś składników. Często myślimy: „to tylko neutralne odpady”, więc gdzie nie wrzucisz, tam nie zaszkodzi – ale to błędne podejście. Przepisy, m.in. Rozporządzenie Ministra Środowiska czy standardy branżowe, jasno wskazują, że nieużytki gruntowe są preferowane, bo mają najmniejszą wartość gospodarczą i środowiskową, a jednocześnie łatwiej je zabezpieczyć technicznie. Typowym błędem jest nieprzemyślane wybieranie miejsca tylko ze względów logistycznych lub ekonomicznych, pomijając aspekt długofalowego bezpieczeństwa, co w dłuższej perspektywie zawsze się mści.