Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Przy rekultywacji czaszy składowiska odpadów łatwo pomylić kolejność działań albo nie docenić znaczenia poszczególnych etapów. Wiele osób sądzi, że już samo ułożenie warstwy glebotwórczej albo szybkie obsadzenie terenu roślinnością wystarczy, by składowisko uznać za bezpieczne dla środowiska – i tu pojawia się typowy błąd myślowy. Warstwa glebotwórcza czy nasadzenia roślin pionierskich to elementy rekultywacji biologicznej, czyli kolejnego etapu, który ma miejsce dopiero po zabezpieczeniu technicznym. Tego typu działania mają głównie poprawić strukturę gleby, ułatwić rozwój roślinności i przywrócić estetykę terenu, ale nie stanowią bariery dla migracji odcieków czy emisji gazów ze składowiska. Podobnie z zadrzewianiem i zakrzaczeniem – to bardzo ważne z punktu widzenia przywracania bioróżnorodności i stabilizacji krajobrazu, ale nie rozwiązuje kluczowego problemu technicznego, jakim jest zabezpieczenie litologiczne odpadów przed wpływem czynników zewnętrznych. Moim zdaniem, sporo osób myli rekultywację techniczną z biologiczną, bo wydaje się, że to jedno i to samo, a różnica jest zasadnicza: techniczna skupia się na inżynierii zabezpieczeń, a biologiczna na przywracaniu życia. Zgodnie z wytycznymi branżowymi, np. rozporządzeniem Ministra Środowiska w sprawie składowisk odpadów, najpierw musi być wykonana szczelna pokrywa z materiału słabo przepuszczalnego (np. glina, iły, geomembrana), która chroni środowisko przed przenikaniem zanieczyszczeń do wód gruntowych. Dopiero później układa się warstwy glebotwórcze i wprowadza zieleń. Pomijanie tej kolejności lub traktowanie nasadzeń jako głównego elementu rekultywacji technicznej prowadzi do poważnych błędów i zagrożeń środowiskowych, które mogą ujawnić się dopiero po latach. Z mojego doświadczenia – lepiej dwa razy sprawdzić szczelność pokrywy, niż potem walczyć z wyciekami i kosztownymi naprawami.