Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

Pojawia się często przekonanie, że wystarczą samoistnie osadniki albo różne kombinacje z sitami, jednak praktyka i podstawy chemii wody pokazują coś zupełnie innego. Osadniki są świetne tam, gdzie chodzi o usuwanie większych cząstek, zawiesin czy piasku, ale absolutnie nie poradzą sobie z rozpuszczonym żelazem czy manganem – te występują w wodzie podziemnej głównie w formie rozpuszczonej, a nie kłaczków czy grudek. Sita natomiast pełnią rolę mechanicznych barier, wychwytujących większe zanieczyszczenia, na przykład liście lub drobne fragmenty materiału z rur, ale wobec jonów żelaza i manganu są kompletnie bezradne. Często w testach myli się też neutralizację z napowietrzaniem: neutralizatory służą do korekty pH, najczęściej przy kwaśnej wodzie lub jej zbyt wysokiej agresywności, ale nie rozwiążą problemu utlenienia żelaza i manganu. Z drugiej strony, filtry same z siebie nie działają skutecznie bez wcześniejszego utlenienia tych metali – dlatego tak ważna jest właśnie aeracja. W branży wod-kan wielokrotnie podkreśla się, że prawidłowe usuwanie żelaza i manganu zawsze zaczyna się od napowietrzenia, bo dopiero potem wytrącone osady da się zatrzymać na złożu filtracyjnym. Moim zdaniem, błędne wybory wynikają często z mylenia procesów: nie każda filtracja oznacza usunięcie wszystkiego, nie każdy osadnik poradzi sobie z rozpuszczonymi związkami i nie każde sita pomogą w sytuacjach stricte chemicznych. Warto więc zawsze rozważać proces uzdatniania wód pod kątem konkretnych zanieczyszczeń i tego, w jakiej formie one występują. Podsumowując, tylko zestawienie aeratora i filtra daje gwarancję skutecznej redukcji żelaza i manganu zgodnie z branżowymi standardami i praktyką.