Kwalifikacja: BUD.21 - Organizacja i prowadzenie robót związanych z budową obiektów inżynierii środowiska

W branży drogowej często pojawia się pokusa, żeby zaokrąglać czy upraszczać wymagania dotyczące równości podłoża – wydaje się, że 6 mm, 12 mm albo nawet 15 mm niewiele zmieniają w praktyce, ale to właśnie detale decydują o jakości finalnej nawierzchni. Przy drogach klasy G, które nie są ani głównymi trasami, ani najmniej obciążonymi bocznymi uliczkami, obowiązuje specyficzna tolerancja. Przyjęcie zbyt niskiej wartości, jak 6 mm (stosowanej dla dróg klasy A, S czy GP), to błąd, bo standardy dopuszczają większą tolerancję dla dróg gminnych, gdzie ruch jest mniejszy, a wymagania nie są aż tak rygorystyczne – niepotrzebnie podnosi to koszt i wydłuża czas realizacji, a efekt końcowy niekoniecznie jest dużo lepszy. Z kolei dopuszczanie 12 mm lub nawet 15 mm dla warstwy ścieralnej w drogach G to już przesada – takie wartości są zarezerwowane dla dróg o zupełnie innym charakterze, najczęściej o minimalnym natężeniu ruchu (klasa L i D), gdzie niedoskonałości powierzchni nie odbiją się tak bardzo na bezpieczeństwie i trwałości. Najczęstszy błąd w myśleniu polega na zamianie wartości z kolumny pod warstwę wiążącą albo na kierowaniu się zasadą 'im większa tolerancja, tym łatwiej przy odbiorze', co bywa zgubne, bo warstwa ścieralna jest najbardziej eksponowana na ścieranie i odkształcenia. Praktyka pokazuje, że niedotrzymanie właściwych norm prowadzi do przedwczesnych napraw – a to poważny koszt i dla inwestora, i dla użytkowników. Z mojego doświadczenia wynika, że warto trzymać się ustalonych standardów, bo nawet niewielkie przekłamania na tym etapie mogą skutkować poważnymi problemami eksploatacyjnymi. Kluczowe jest więc zwracanie uwagi na tę konkretną wartość: 9 mm dla warstwy ścieralnej na drodze klasy G.