Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wielu uczniów, czy nawet praktyków, myli zabiegi fitomelioracyjne z typowymi działaniami mechanicznymi lub nawożeniem. Orka z pogłębiaczem oraz głębne nawożenie mineralne i organiczne to klasyczne praktyki poprawiające strukturę gleby i jej żyzność, ale nie mają charakteru fitomelioracyjnego. Chodzi o to, że fitomelioracja opiera się głównie na wykorzystaniu roślin do poprawy warunków siedliskowych, a nie na mechanicznej ingerencji czy dostarczaniu składników mineralnych. Orka i pogłębianie rzeczywiście sprzyjają lepszej przewiewności gleby czy rozluźnianiu podeszwy płużnej, jednak nie przeciwdziałają erozji ani nie poprawiają mikroklimatu w taki sposób, jak robią to pasy drzew czy krzewów. Bruzdowanie i przepony natomiast odnoszą się raczej do działań przeciwerozyjnych prowadzonych za pomocą zabiegów agrotechnicznych, ale bez udziału roślinności – to typowe podejście inżynieryjne. W praktyce rolniczej często spotykam się z przekonaniem, że wszystko co służy poprawie gleby to fitomelioracja, a to nie jest do końca prawda. Fitomelioracja wymaga roślin jako aktywnego czynnika modyfikującego środowisko. Zadrzewienia śródpolne i przeciwerozyjne to nie tylko ochrona przed wiatrem i wodą, ale element strategii zarządzania krajobrazem rolniczym, zalecany przez nowoczesne systemy gospodarowania zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju. Typowy błąd myślowy polega na utożsamianiu melioracji z każdą formą poprawy gleby, a przecież fitomelioracja jest bardzo precyzyjnie zdefiniowana. Warto więc pamiętać, że tylko działania z udziałem roślin – jak wspomniane zadrzewienia – są tu poprawne.