Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wykonywanie robót drenarskich nie zawsze musi oznaczać automatyczne przejście na pracę ręczną w trudnych warunkach terenowych czy gruntowych. Często spotykanym błędem jest przekonanie, że np. praca w gruncie IV kategorii wymaga wyłącznie kopania ręcznego. W rzeczywistości nawet bardzo twarde lub trudne grunty, takie jak gliny, żwiry czy grunty skaliste, można efektywnie rozluźniać i usuwać przy pomocy specjalistycznych maszyn – koparek łańcuchowych, frezarek czy nawet minikoparek. Stosowanie siły ludzkiej w takich sytuacjach jest raczej nieefektywne i niezgodne z zasadami ergonomii oraz bezpieczeństwa pracy. Podobnie prace w pasie drogowym, choć wymagają szczególnej ostrożności, nie zawsze oznaczają zakaz użycia maszyn. Standardy branżowe i dokumentacja projektowa najczęściej regulują kwestię zabezpieczeń oraz warunków pracy, a nie samej technologii wykonania. Często wykonuje się drenaż maszynowo, stosując dodatkowe środki bezpieczeństwa, takie jak obecność sygnalisty czy zabezpieczenia wykopów. Wysoki poziom wód gruntowych, choć stanowi spore wyzwanie technologiczne, jest rozwiązywany przez zastosowanie odwodnień tymczasowych lub systemów odwadniających, a nie przez zmianę technologii na ręczną. Typowy błąd myślowy polega tu na myleniu trudnych warunków z koniecznością rezygnacji z maszyn. W praktyce kluczowa jest sytuacja, gdy istnieje realne ryzyko uszkodzenia infrastruktury podziemnej – wtedy faktycznie tylko praca ręczna daje pełną kontrolę i minimalizuje ryzyko. W pozostałych przypadkach branża dąży raczej do maksymalnej mechanizacji, żeby zwiększyć wydajność i bezpieczeństwo ludzi. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko obecność kolizji z istniejącymi instalacjami podziemnymi stanowi standardowe uzasadnienie do ręcznego kopania drenażu. Warto więc dokładnie analizować sytuację terenową, a nie kierować się stereotypami czy ogólnikowymi zasadami.