Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wybór pszenicy ozimej, koniczyny białej lub ziemniaków wczesnych jako najlepszej ochrony gleby przed erozją wodną to częsty błąd wynikający z nieporozumienia co do sposobu, w jaki różne rośliny wpływają na stan gleby przez cały rok. Pszenica ozima faktycznie zapewnia pewną osłonę gleby w okresie jesienno-zimowym, bo zaczyna rosnąć jesienią, ale nie tworzy tak zwartego systemu korzeniowego jak trawy. Poza tym, po żniwach gleba często pozostaje na długo nieosłonięta, co sprzyja erozji. Koniczyna biała, choć ma rozbudowane korzenie i jest wartościowa jako roślina poplonowa czy pastewna, nie tworzy aż tak zwartej darni – jej pokrywa jest bardziej rozproszona i mniej efektywna w zatrzymywaniu cząstek ziemi na powierzchni. Ziemniaki wczesne natomiast przez sporą część sezonu pozostawiają międzyrzędzia całkowicie odsłonięte, a uprawa wiąże się z intensywną orką, kopaniem i spulchnianiem gleby, co wręcz nasila podatność na erozję wodną, zwłaszcza na skłonach. W praktyce, nawet gdy wydaje się, że którąś z tych roślin zostawia się na polu wystarczająco długo, to właśnie trawy najlepiej wiążą glebę dzięki swojej trwałej, bardzo gęstej i płytko rozrastającej się sieci korzeniowej. Typowy błąd polega na niedocenieniu roli właśnie tej zwartej pokrywy i stałego okrycia powierzchni przez cały sezon wegetacyjny. Standardy agrotechniczne i zalecenia naukowców jednoznacznie wskazują, że mieszanki traw są nie do pobicia pod kątem ochrony przed erozją – dlatego stosuje się je na skarpach, poboczach, rowach melioracyjnych i wszędzie tam, gdzie każda kropla deszczu może znieść wartwę ziemi. Jeśli chodzi o praktyczne zabezpieczenie gleby, tylko wieloletnie trawy dają naprawdę długotrwały efekt ochronny.