Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wiele osób myli różne metody nawodnień, bo ich nazwy czasem brzmią podobnie, a zasada działania bywa myląca. Nawodnienie deszczowniane to klasyczna metoda powierzchniowa, gdzie woda jest rozpraszana nad roślinami za pomocą zraszaczy albo specjalnych deszczowni. To działa trochę jak sztuczny deszcz – woda dociera do roślin „z góry”, ale niestety sporo jej się marnuje przez wyparowanie czy spływ powierzchniowy. Nawodnienie zalewowe też nie ma nic wspólnego z podpierzchniowym – polega na rozlewaniu wody po całej powierzchni pola, czasem aż do znacznego podtopienia. To technika stara, raczej mało precyzyjna, stosowana głównie w ryżu czy przy melioracjach łąk, gdzie nie zależy nam na precyzji, tylko na szybkim dostarczeniu dużej ilości wody. Natomiast nawodnienie kroplowe, choć bardzo nowoczesne i oszczędne, również nie należy do podpierzchniowych – tu woda jest dostarczana punktowo bezpośrednio do strefy korzeniowej, ale z reguły na powierzchnię gleby, pod roślinę, przez cienkie przewody i emitery. Oczywiście pojawiają się już systemy tzw. kroplowe podziemne, ale w praktyce – i według klasycznych podziałów branżowych – tradycyjne kroplowe traktuje się jako powierzchniowe. Typowym błędem jest mylenie lokalizacji podawania wody z rzeczywistym „podpierzchniowym” charakterem instalacji. W praktyce – i tak wynika też z dobrych praktyk rolniczych oraz podręczników – nawodnienie podsiąkowe jest głównym przedstawicielem systemów podpierzchniowych, bo dostarcza wodę poniżej powierzchni, pozwalając na równomierne i kontrolowane nawilżanie profilu glebowego. Warto więc dobrze rozumieć te pojęcia, bo w nowoczesnym rolnictwie precyzyjne dopasowanie metody nawadniania do gleby i uprawy to podstawa sukcesu.