Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

W praktyce gospodarki leśnej i utrzymania terenów zielonych dość często można spotkać się z przekonaniem, że większość drzew znosi podtopienia równie dobrze albo że jeśli coś rośnie w Polsce powszechnie, to sobie poradzi na mokradłach. To jednak błędne założenie. Lipa, choć bardzo ceniona jako drzewo parkowe i przyuliczne, ma raczej płytki system korzeniowy i nie toleruje długo stojącej wody – jej korzenie szybko gniją, a liście żółkną. Sosna zwyczajna to gatunek typowy dla suchych, piaszczystych gleb; jej odporność na zalewanie jest minimalna, a dłuższe podtopienie prowadzi do zamierania młodych drzew. Podobnie jest ze świerkiem, który preferuje raczej umiarkowanie wilgotne lub chłodne stanowiska, ale nie znosi stagnujących wód – nadmiar wilgoci wręcz sprzyja rozwojowi chorób grzybowych i powoduje zamieranie korzeni. Takie nieporozumienia wynikają często z utożsamiania odporności na suszę lub mrozy z odpornością na podtopienia, a to dwa różne światy. Praktyka ogrodnicza i leśna jasno pokazuje, że tylko nieliczne drzewa (jak wierzby czy olchy) są w stanie rozwijać się prawidłowo na terenach okresowo zalewanych. Ignorowanie tych różnic bywa kosztowne – źle dobrane gatunki szybko wypadają z nasadzeń, generują dodatkowe koszty pielęgnacji, a czasem nawet przyczyniają się do degradacji siedliska. Moim zdaniem warto zawsze sięgać po sprawdzone rozwiązania, sugerując się nie tylko tradycją, ale i aktualną wiedzą branżową, bo przyroda szybko weryfikuje błędne decyzje projektowe.