Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

W przypadku technik takich jak nawodnienie podsiąkowe i nawodnienie zalewowe, zużycie wody na jednostkę powierzchni jest zazwyczaj znacznie większe, bo woda stosunkowo łatwo ucieka poza strefę korzeniową roślin. Przy nawodnieniu podsiąkowym polega się na podniesieniu poziomu wody gruntowej, co powoduje, że duża jej część nie jest wykorzystana przez rośliny, tylko przesiąka głęboko do profilu glebowego. Często prowadzi to do strat związanych ze zbyt wysokim parowaniem i niekontrolowanym rozprzestrzenianiem się wilgoci. Z mojego doświadczenia wynika, że ta metoda, choć stosunkowo tania na dużych areałach, raczej nie sprawdza się tam, gdzie zależy nam na precyzyjnym i oszczędnym gospodarowaniu wodą. Nawodnienie zalewowe, będące jedną z najstarszych metod, polega na zalaniu całej powierzchni upraw, co skutkuje ogromnymi stratami – zarówno przez spływ powierzchniowy, jak i przez parowanie. Część wody wręcz nigdy nie dociera do korzeni, a na glebach ciężkich może sprzyjać powstawaniu zastoisk i pogorszeniu warunków tlenowych dla roślin. Deszczowanie również, choć nowocześniejsze, generuje dość spore zużycie wody, bo zraszacze pokrywają wodą całą powierzchnię, nie tylko miejsce, gdzie znajdują się korzenie. Dodatkowo, straty na skutek parowania i znoszenia wiatrem są nie do pominięcia. Często spotykam się z myśleniem, że im bardziej „naturalnie” wygląda nawadnianie (czyli np. przez deszczowanie), tym jest efektywniejsze – a w praktyce liczy się precyzja i ograniczenie strat. Z tego względu współczesne standardy zrównoważonego rolnictwa zdecydowanie zalecają metody punktowe, takie jak mikronawodnienia, szczególnie tam, gdzie woda zaczyna być zasobem deficytowym. Warto o tym pamiętać, bo to nie tylko kwestia technologii, ale też realnych oszczędności i jakości plonów.