Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Myślę, że łatwo jest się nabrać na pozornie oczywiste odpowiedzi dotyczące odpływu powierzchniowego, bo intuicyjnie wydaje się, że np. grunty orne albo łąki niekoszone odprowadzają dużo wody. Jednak w rzeczywistości jest trochę inaczej. Grunty orne mają co prawda mniejszą zdolność do infiltracji niż lasy, zwłaszcza, gdy gleba jest zbita lub pozbawiona roślinności, ale same uprawy i nierówności terenu powodują, że część wody jednak wsiąka w glebę, a część zatrzymywana jest przez roślinność i resztki pożniwne. Łąki niekoszone z kolei, mimo że bywają zalewane i mokre, mają gęstą darń i dużą ilość biomasy, co bardzo skutecznie spowalnia i ogranicza spływ powierzchniowy – woda ma czas wsiąknąć, a odpływ jest rozciągnięty w czasie i mniejszy jednostkowo. Las liściasty stanowi wzorcowy przykład powierzchni, gdzie odpływ powierzchniowy jest najmniejszy – gruba warstwa ściółki, bogata struktura korzeniowa i bardzo duża retencja wodna sprawiają, że praktycznie cała woda opadowa zostaje zatrzymana lub powoli infiltruje do gleby. W praktyce, i to potwierdzają badania hydrologiczne oraz normy PN-EN, tylko tereny zabudowane – czyli miejsca pokryte betonem, asfaltem czy innymi nieprzepuszczalnymi materiałami – powodują maksymalny, niemal natychmiastowy odpływ powierzchniowy. Błędem jest sugerowanie się tylko barwą gleby czy wilgotnością terenu; ważniejsze są właśnie cechy przepuszczalności i obecność roślinności. To klasyczny przykład, jak w hydrologii trzeba patrzeć szerzej niż tylko na to, co widać na pierwszy rzut oka.