Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wybór wymiarów innych niż a₂ i b₂ wynika najczęściej z mylnego przełożenia rysunku technicznego na rzeczywiste czynności wykonywane podczas robót ziemnych. Często spotyka się przekonanie, że należy uwzględnić wymiary dna wykopu (a₁, b₁) lub nawet mieszać ze sobą wymiary górne i dolne. To jest typowy błąd myślowy, bo podczas zdejmowania ziemi urodzajnej liczy się tylko powierzchnia, którą zajmuje obrys planowanego budynku na poziomie terenu – czyli największy prostokąt, a nie ten mniejszy na dnie wykopu. W rzeczywistości, dla określenia zasięgu zdjęcia humusu, nieistotna jest głębokość wykopu, bo ziemię usuwa się warstwowo z całości wyznaczonej powierzchni, bez względu na to, jak głęboki będzie późniejszy wykop. Zastosowanie wymiarów a₁ i b₁ mogłoby prowadzić do zdjęcia zbyt małej ilości ziemi, co narazi fundamenty na kontakt z nieusuniętą warstwą organiczną – a to jest sprzeczne z zasadami wykonywania robót ziemnych i wytycznymi większości norm budowlanych. Z mojego doświadczenia w branży wynika, że ten błąd popełniają często osoby zaczynające pracę na budowie, które skupiają się na końcowym kształcie wykopu, zapominając, że pierwszym krokiem jest przygotowanie i oczyszczenie pełnej powierzchni pod inwestycję. W dobrych praktykach budowlanych zawsze należy kierować się wymiarami powierzchni górnej (a₂, b₂), bo to pozwala uniknąć problematycznych poprawek i przyspiesza tempo prac – w sumie to jeden z podstawowych elementów organizacji placu budowy. Jeśli więc pojawiają się wątpliwości, zawsze warto wrócić do etapu planowania i dokładnie przeanalizować przekrój wykopu, zanim zacznie się zdejmowanie humusu.