Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wybierając inną wartość niż 1,5‰, można dojść do kilku błędnych założeń. Najczęściej popełnianym błędem jest myślenie, że większa średnica rurociągu automatycznie pozwala na znacznie mniejsze spadki, nawet w trudnych warunkach. To jest tylko częściowo prawda – dla rurociągów o dużych średnicach rzeczywiście spadki minimalne są niższe, ale w przypadku zagrożenia zamuleniem nadal muszą one być odpowiednio wysokie, żeby utrzymać odpowiednią prędkość przepływu i nie dopuścić do osadzania się cząstek. Jeśli wybierzesz spadek 1,0‰, to tak naprawdę kierujesz się spadkiem zalecanym dla zbieraczy ocementowanych, gdzie ryzyko zamulenia jest znikome, a nie dla zwykłych drenów w trudnych warunkach. Z kolei wartości 2,0‰ i 2,5‰ są zbyt duże dla tej średnicy i typowo dotyczą mniejszych rurociągów lub takich o szczególnych wymaganiach. Tak naprawdę, przesadnie duży spadek w takiej sytuacji nie ma ekonomicznego uzasadnienia, bo zwiększa koszt inwestycji (głębszy wykop, większy nakład pracy), a nie poprawia znacząco bezpieczeństwa przed zamulaniem. W praktyce projektowej zawsze trzeba odnosić się do tabel z wytycznymi, bo to one są wynikiem badań i wieloletnich doświadczeń. Moim zdaniem, zbyt częste kierowanie się intuicją zamiast konkretnymi danymi z tabeli prowadzi do nieoptymalnych rozwiązań. Nawet jeśli wydaje się, że bezpieczniej będzie dać większy spadek, to jednak najpierw trzeba sprawdzić, czy ma to uzasadnienie technologiczne i finansowe. Dla podanej średnicy 17,5 cm i warunków zagrożenia zamuleniem, optymalny spadek minimalny to właśnie 1,5‰ według większości branżowych standardów – niższy grozi zamuleniem, wyższy niepotrzebnie podnosi koszty. Warto zawsze dokładnie czytać tabele i nie sugerować się wyłącznie wyobrażeniami o przepływie w rurach.