Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Bardzo łatwo pomylić rodzaje erozji, bo wszystkie są ze sobą jakoś powiązane, ale jednak mają zupełnie inne mechanizmy i skutki. Erozja krasowa dotyczy przede wszystkim terenów zbudowanych ze skał wapiennych, gdzie rozpuszczanie przez wodę prowadzi do powstawania jaskiń, lejów krasowych czy podziemnych korytarzy – to zupełnie inny proces niż wytwarzanie wąwozów na powierzchni przez spływającą wodę. Erozja wietrzna, choć potrafi być bardzo destrukcyjna, zwłaszcza w suchym klimacie i na terenach o słabej roślinności, objawia się głównie wywiewaniem drobnych cząstek gleby i formowaniem wydm, a nie żłobieniem głębokich rynien czy wąwozów. Wreszcie, erozja podpowierzchniowa, czasami nazywana też sufozją, polega na wypłukiwaniu drobnych cząstek gleby przez wodę przemieszczającą się pod ziemią, co prowadzi do powstawania pustek i zapadnięć – to nie to samo, co tworzenie się widocznych na powierzchni wąwozów. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich form rzeźby terenu spowodowanych wodą z erozją krasową lub podpowierzchniową – w rzeczywistości jednak wąwozy powstają głównie przez erozję liniową, czyli skoncentrowany spływ wód powierzchniowych, który z czasem żłobi coraz głębsze i szersze doliny. Z mojego doświadczenia, w ochronie przeciwerozyjnej najważniejsze jest rozpoznanie, z jakim typem erozji mamy do czynienia, żeby zastosować właściwe metody zapobiegania. Mylenie tych pojęć może prowadzić do nietrafionych rozwiązań, a nawet pogorszenia sytuacji w terenie. Dlatego warto dokładnie przyglądać się mechanizmom powstawania konkretnych form terenu i stosować wyłącznie te działania, które sprawdzają się w danym przypadku – tak właśnie jest z erozją liniową i wąwozami.