Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wybór innego zestawu niż II najczęściej wynika z mylnego założenia, że np. użytki zielone albo nawet uprawy polowe mogą równie dobrze chronić glebę co las. W praktyce i w literaturze branżowej uznaje się, że siedliska leśne zapewniają najsilniejszą ochronę gleby przed erozją, bo ich struktura roślinna jest najbardziej zróżnicowana i zwarta – korzenie drzew, runo i ściółka skutecznie spowalniają odpływ wody oraz wiatr. Użytki zielone, takie jak trwałe łąki czy pastwiska, też mają dobrą rolę ochronną, lecz już nie tak silną jak las – i szczególnie bywa gorzej, jeśli są nadmiernie użytkowane przez zwierzęta. Natomiast jednoroczne uprawy polowe, zwłaszcza przy stosowaniu orki, to niemal najgorszy wariant pod względem ochrony – gleba jest często goła przez część roku, co sprzyja zarówno spływowi powierzchniowemu, jak i erozji wietrznej. Częsty błąd myślowy polega na utożsamianiu zielonej roślinności z pełną ochroną gleby, tymczasem najważniejsza jest trwałość i gęstość okrywy, a to najlepiej zapewnia las. Jeżeli więc wybierasz np. zestaw I, III lub IV, to pewnie wynika to z przeoczenia, że nawet intensywnie użytkowane użytki zielone czy rośliny jednoroczne nie są w stanie dorównać lasowi pod tym względem. Według wytycznych np. IUNG-PIB czy praktyk rolniczych, wszelkie działania mające na celu ochronę gleb przed erozją dążą do upodobnienia warunków na polu do tych, jakie są w naturalnym lesie. Dlatego też prawidłowa kolejność to: siedliska leśne, potem użytki zielone, na końcu jednoroczne uprawy polowe.