Zakres 35–45 cm dla zwierciadła wody gruntowej na łąkach z podłożem z piasku luźnego wynika wprost z przedstawionej tabeli dla gleb lekkich. Piasek luźny należy właśnie do tej kategorii ze względu na bardzo dobrą przepuszczalność i niewielką zdolność zatrzymywania wody. Praktyka pokazuje, że przy zbyt niskim poziomie wody gruntowej łąka może przesychać i szybko tracić wilgoć, co ogranicza wzrost traw i obniża plon zielony. Z kolei zbyt wysoki poziom grozi stagnacją wody i pogorszeniem warunków tlenowych w strefie korzeniowej. Przedział 35–45 cm to kompromis: rośliny mają dostęp do wilgoci, a jednocześnie nie są narażone na zalewanie. W typowych działaniach melioracyjnych na takich glebach, na przykład przy projektowaniu sieci drenarskich, zawsze dąży się do utrzymania właśnie takiego zakresu, bo to zgodne z dobrymi praktykami gospodarowania na trwałych użytkach zielonych. Moim zdaniem, szczególnie na piaskach właśnie regularna kontrola poziomu wody to klucz do utrzymania wysokiej produkcyjności łąki. Często spotykam się z sytuacjami, gdzie niewłaściwe odwodnienie prowadzi do degradacji runi lub rozwoju chwastów, co tylko potwierdza, jak ważny jest dobór odpowiedniego zakresu dla konkretnego rodzaju gleby. Pamiętaj też, że normy te wynikają nie tylko z praktyki rolniczej, ale i z zaleceń naukowych – są standardem w podręcznikach oraz wytycznych branżowych.
Wybór innego przedziału niż 35–45 cm sugeruje pomylenie kategorii gleby albo nieuwzględnienie jej właściwości fizycznych. Przykładowo, zakres 50–70 cm czy 60–90 cm dotyczy odpowiednio gleb średnich i ciężkich, które charakteryzują się zupełnie inną strukturą, bardziej zwięzłą, przez co wolniej odprowadzają wodę i mogą dłużej ją magazynować. Piasek luźny, z uwagi na swoją dużą przepuszczalność i szybkie przesychanie, wymaga znacznie płytszego poziomu zwierciadła wody, aby utrzymać odpowiednią wilgotność dla produkcji roślinnej. W praktyce, zastosowanie norm odwodnienia jak dla gleb średnich lub ciężkich na piaskach powoduje, że rośliny są narażone na suszę i szybkie przesychanie profilu glebowego – roślinność traci wtedy dostęp do wody, co negatywnie odbija się na plonie i jakości runi. Z drugiej strony, odpowiedź sugerująca bardzo szeroki zakres – np. 35–90 cm – jest błędna, bo nie uwzględnia specyfiki fizycznej gleby i nie wynika z żadnych standardów branżowych. Bardzo często spotyka się mylne przekonanie, że wszystkie łąki można traktować podobnie niezależnie od rodzaju gleby, ale to duży błąd – każda grupa ma swoje wymagania. Z mojego doświadczenia najczęściej takie pomyłki biorą się z pobieżnego czytania tabel lub z automatycznego kojarzenia wyższych wartości z „lepszym odwodnieniem”, co nie ma zastosowania w rolnictwie ekstensywnym. Prawidłowe odwodnienie musi być ściśle dopasowane do rodzaju gleby, żeby nie doprowadzać do degradacji środowiska glebowego. Standardy branżowe oraz literatura fachowa wyraźnie rozgraniczają normy dla poszczególnych typów gleb, dlatego zawsze warto sprawdzać, z jakim podłożem mamy do czynienia i dopiero na tej podstawie dobierać parametry odwodnienia.