Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Bardzo często spotyka się przekonanie, że do oszacowania pojemności zbiornika wodnego wystarczy znać długość i średnią szerokość, bo to przecież daje „prostokąt” i można by pomnożyć przez głębokość. Takie podejście sprawdza się teoretycznie tylko w przypadku idealnie prostokątnych basenów, gdzie każda linia brzegowa jest równoległa, a dno ma stałą głębokość. Niestety, w naturze tak nie jest – zbiorniki są z reguły bardzo nieregularne, ze zmienną szerokością i kształtem dna, dlatego już sam iloczyn długości i szerokości nie oddaje prawdziwej powierzchni. Z kolei poleganie na długości linii brzegowej i średniej głębokości to częsty błąd – linia brzegowa mówi, jak bardzo jest „poszarpany” brzeg, ale nijak nie przekłada się na powierzchnię czy objętość wody. Maksymalna głębokość też nie jest dobrym wskaźnikiem, bo dotyczy tylko najgłębszego punktu, a nie przeciętnej miąższości wody. W praktyce projektowej i eksploatacyjnej, zarówno na etapie planowania, jak i późniejszego monitorowania zbiorników wodnych, stosuje się wyłącznie powierzchnię lustra wody i średnią głębokość do wyliczania pojemności, ponieważ te dwa parametry najlepiej oddają rzeczywistą wielkość zbiornika, niezależnie od jego kształtu czy ukształtowania terenu. Warto pamiętać, że nawet długość i szerokość, choćby bardzo dokładnie pomierzone, nie pozwolą na dokładne oszacowanie objętości bez znajomości, jak rozkłada się głębokość na całym obszarze. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie to jest najczęstszą pułapką w interpretacji danych hydrotechnicznych – skupienie się na pojedynczych wymiarach zamiast na zestawie danych oddających miąższość zbiornika. Takie uproszczenia mogą prowadzić do poważnych błędów w ocenie możliwości retencyjnych czy funkcji przeciwpowodziowej zbiornika, co później odbija się na decyzjach projektowych i eksploatacyjnych.