Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Analizując propozycje przerwy w nawadnianiu w maju, czerwcu czy sierpniu, warto dokładniej przyjrzeć się relacji pomiędzy średnim opadem a potrzebami wodnymi upraw. W maju oraz czerwcu opady kształtują się na poziomie 66 mm oraz 60 mm, a więc są niższe lub niemal równe zapotrzebowaniu wodnemu poszczególnych roślin – pszenica ozima, kapusta wczesna czy ziemniaki późne mają w tych miesiącach stosunkowo wysokie wymagania. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie w tych okresach deficyt wody jest częstym powodem spadku plonów, zwłaszcza przy braku dostatecznego nawadniania. Planowanie prac konserwacyjnych w takich miesiącach jest dość ryzykowne, bo rośliny są wtedy narażone na niedobory wody, co może prowadzić do zaburzeń w rozwoju, a nawet całkowitej utraty części plonu. Sierpień z kolei, mimo trochę wyższych opadów niż czerwiec, dalej charakteryzuje się niższymi wartościami opadu od lipca, a rośliny – jak kukurydza czy ziemniaki – dalej intensywnie pobierają wodę z gleby. Typowym błędem w takich sytuacjach jest patrzenie tylko na sumę opadów, bez uwzględniania zapotrzebowania wodnego w danym momencie fenologicznym. Ważne jest, by nawadnianie synchronizować z fazami rozwojowymi upraw oraz prognozowanymi opadami, bo tylko wtedy można uniknąć strat i zapewnić prawidłowy wzrost. Moim zdaniem, planowanie przerwy poza lipcem może skutkować pogorszeniem efektywności produkcji roślinnej, a także naruszeniem dobrych praktyk rolniczych, które zalecają prace techniczne wtedy, gdy ryzyko stresu wodnego jest najmniejsze.