Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Wiele osób błędnie zakłada, że na erozję wietrzną najbardziej odporne są piaski słabogliniaste lub lessy, bo wydają się cięższe niż typowe piaski. To pułapka – zarówno piaski luźne drobnoziarniste, jak i piaski słabogliniaste są dość podatne na wywiewanie, zwłaszcza gdy nie są pokryte roślinnością. Lessy i utwory lessowate również nie stanowią większej przeszkody dla wiatru – mają wprawdzie większą spoistość niż same piaski, ale są drobnoziarniste, a to sprawia, że pył łatwo podnosi się z ich powierzchni, zwłaszcza po orce czy innych zabiegach uprawowych. Rolnicy i inżynierowie zgodnie podkreślają w praktyce, że na lessach bardzo często dochodzi do powstawania burz pyłowych. Skąd się więc bierze ten błąd? Wydaje mi się, że wielu uczących się myli ogólną spoistość z odpornością na wywiewanie – podczas gdy tylko rzeczywiście gliny i iły, dzięki swojej dużej plastyczności i silnym wiązaniom cząstek, są uznawane za słabo podatne na erozję wietrzną. W normach branżowych i instrukcjach dotyczących ochrony gleb jasno określa się, że właśnie te gleby są najmniej narażone na wywiewanie, nawet na terenach otwartych. Z mojego doświadczenia wynika, że inwestorzy, którzy przeceniają odporność piasków lub lessów, często rezygnują z zabezpieczeń, a potem zaskakuje ich intensywna erozja, która niszczy uprawy lub infrastrukturę. Dlatego tak ważne jest dokładne rozróżnienie, które gleby mają rzeczywistą odporność na działanie wiatru i dlaczego – iły i gliny to właściwa odpowiedź, bo to one gwarantują najniższe ryzyko erozji wietrznej na analizowanym terenie.