Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

Zdarza się, że w kontekście systemów odwodnienia pojawia się mylenie pojęć – nie każda metoda, która sprawdza się np. na polu czy w mieście, będzie dobra w warunkach leśnych. Sieć drenarska, choć skuteczna na gruntach ornych, wymaga układania rur, kosztownej eksploatacji i regularnej konserwacji, co w leśnictwie jest zupełnie niepraktyczne. Gęstość zadrzewienia, korzenie oraz ukształtowanie terenu mocno utrudniają takie prace. Drenaż opaskowy najczęściej wykorzystywany jest wokół budynków lub w sadach, bo ma za zadanie chronić konkretne obiekty przed wpływem wody – w lesie nie ma takiej potrzeby, bo tu chodzi bardziej o ogólne odwodnienie większych powierzchni. Studnie depresyjne z kolei to już skomplikowane rozwiązania stosowane tam, gdzie trzeba bardzo głęboko obniżyć poziom wód gruntowych, np. podczas budowy głębokich wykopów – w lesie byłoby to zupełnie nieuzasadnione i wręcz szkodliwe dla ekosystemu. Częstym błędem jest przenoszenie rozwiązań z innych gałęzi budownictwa na gospodarkę leśną – a przecież tutaj ekologia, prostota i niska ingerencja w środowisko są najważniejsze. Odpowiednie standardy, jak wspomniane instrukcje leśne, jasno wskazują, że rowy otwarte są optymalne i najbardziej uniwersalne. Wybierając bardziej zaawansowane instalacje, ryzykujemy nie tylko nadmierną ingerencję w system przyrodniczy, ale też niepotrzebnie generujemy koszty i trudności z eksploatacją. W praktyce w leśnictwie najlepiej sprawdza się to, co proste, skuteczne i łatwe do utrzymania – rowy otwarte właśnie takie są.