Kwalifikacja: BUD.22 - Organizacja i prowadzenie robót melioracyjnych

W przypadku umocnień martwych często można się pomylić, sądząc, że materiały biologiczne jak faszyna, darnina czy pręty wikliny będą dobrym wyborem. Te materiały faktycznie świetnie sprawdzają się jako umocnienia żywe lub półżywe – są ekologiczne, korzystnie wpływają na bioróżnorodność brzegu i początkowo nawet skutecznie stabilizują grunt. Jednak ich trwałość jest bardzo ograniczona – ulegają rozkładowi, są podatne na uszkodzenia mechaniczne i często wymagają regularnej konserwacji oraz odnawiania. Faszyna, czyli wiązki gałęzi, stosowana jest raczej przy tymczasowych zabezpieczeniach lub na terenach o niskim natężeniu przepływu. Darnina (czyli darń, wykładzina z trawy) także nie daje wystarczającej odporności, szczególnie przy wysokich stanach wody albo gwałtownych wezbraniach. Wiklina z kolei wykorzystywana jest do budowy umocnień żywych, bo ma zdolność ukorzeniania się – ale znów, to nie jest rozwiązanie typowo martwe. Branżowe standardy, jak wytyczne ITB czy podręczniki GDDKiA, jasno określają, że umocnienia martwe wykonuje się z materiałów trwałych – najczęściej są to właśnie płyty betonowe, czasem kamień, rzadziej stalowe prefabrykaty. Częstym błędem jest mylenie pojęć – umocnienia żywe mają zupełnie inne zadania niż martwe, bo te drugie mają zapewnić długowieczność i wytrzymałość nawet w trudnych warunkach hydrologicznych. Stosowanie materiałów nietrwałych do umocnień martwych skutkuje szybkim zniszczeniem brzegu i koniecznością kosztownych napraw. W praktyce tam, gdzie liczy się bezpieczeństwo i długotrwały efekt, zawsze stawia się na beton lub podobne materiały mineralne.