Kwalifikacja: PGF.10 - Prowadzenie działalności informacyjno-bibliograficznej

Styl kubizmu, mimo że niezwykle ważny w historii sztuki, charakteryzuje się przede wszystkim geometryzacją form, rozbijaniem obiektów na bryły i analizą perspektywy z wielu punktów widzenia równocześnie, co od razu rzuca się w oczy w pracach takich jak obrazy Picassa czy Braque’a. W przypadku ilustracji na okładce książki „Stanisław Wyspiański” nie ma jednak śladu tej geometrycznej, kanciastej estetyki, a kształty pozostają płynne, faliste i subtelne. Realizm to kolejny kierunek, który stawia na jak najwierniejsze oddanie rzeczywistości – postacie, sceny i otoczenie mają być przedstawione możliwie naturalnie, bez upiększeń czy stylizacji. Tymczasem tu widać wyraźną ornamentalizację, dekoracyjność i stylizację, która nie ma nic wspólnego z naturalizmem czy dokumentacyjnością typową dla realizmu. Impresjonizm z kolei skupia się na oddaniu ulotnego wrażenia – światła, koloru, atmosfery chwili – za pomocą krótkich, urywanych pociągnięć pędzla i pastelowej palety barw. Tutaj, mimo że ilustracja jest nastrojowa, dominuje jednak przemyślana linia, dekoracyjne kontury i uporządkowanie kompozycji, co jest zupełnie obce impresjonistom. Wybierając jedną z powyższych opcji łatwo ulec złudzeniu, że chodzi o ogólną „ładność” ilustracji lub jej nastrojowość, ale to raczej secesja – z jej organicznymi liniami i florystycznymi motywami – jest właściwą odpowiedzią. Takie nieporozumienia wynikają często z mylenia stylów na podstawie pobieżnej analizy lub kierowania się wyłącznie własnymi skojarzeniami z innymi epokami. W praktyce warto znać kluczowe cechy każdego z tych nurtów, żeby unikać takich pomyłek w pracy projektowej czy choćby przy analizie dzieł sztuki. Dlatego moim zdaniem znajomość podstaw stylów i uważna obserwacja detali to absolutna podstawa – pozwala właściwie ocenić dzieło i zastosować odpowiednie wzorce branżowe.