Kwalifikacja: PGF.10 - Prowadzenie działalności informacyjno-bibliograficznej

Patrząc na ramkę opisującą „Toksycznych rodziców”, łatwo można popełnić błąd przy wyborze rodzaju dokumentu, zwłaszcza jeśli nie ma się jeszcze doświadczenia w klasyfikowaniu wydawnictw. Film i opera to utwory audiowizualne lub sceniczne, wymagające zupełnie innej formy prezentacji – mają reżyserów, obsadę, scenariusz, a nie autorów książki. W ramce wyraźnie wskazano autorów i krótki opis treści, co jest typowe dla tekstów drukowanych, a nie dla utworów audiowizualnych. Kolejny typ, czyli wydawnictwo ciągłe, to taka publikacja, która ukazuje się regularnie lub w częściach, np. czasopismo, gazeta, rocznik czy seria wydawnicza. Tu najczęstszym błędem jest utożsamianie książki czy poradnika z wydawnictwem ciągłym, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z popularnymi tytułami czy cyklami. W praktyce jednak wydawnictwo ciągłe ma numerację zeszytów, wyraźny podział na części i z założenia jest publikowane bez określonego końca, dopóki redakcja lub wydawca nie zdecydują inaczej. Ramka, którą przedstawiono, nie posiada takich cech – nie ma informacji o numerze części, tomie, regularności wydawania, co wyklucza ją z kategorii wydawnictw ciągłych. Typowym błędem myślowym bywa też zakładanie, że każda forma informacji tekstowej to prasa lub wydawnictwo seryjne. W rzeczywistości, w klasyfikacji bibliotecznej i archiwalnej, bardzo dokładnie rozróżnia się wydawnictwa zwarte od ciągłych, bo ma to duże znaczenie przy katalogowaniu, nadawaniu numerów ISBN/ISSN czy nawet w prawie autorskim. Odpowiednie rozpoznanie tego typu materiałów jest kluczowe dla sprawnego funkcjonowania każdej biblioteki czy archiwum oraz dla poprawnego przygotowywania dokumentacji elektronicznej w różnych systemach informatycznych. W tym przypadku poprawną odpowiedzią jest wydawnictwo zwarte, ponieważ opis dotyczy konkretnej książki, a nie cyklicznie ukazującej się publikacji czy utworu scenicznego.