Kwalifikacja: PGF.10 - Prowadzenie działalności informacyjno-bibliograficznej

Wiele osób myli techniki druku płaskiego z innymi takimi jak wklęsłodruk czy drzeworyt, co jest całkiem zrozumiałe – w końcu większość grafiki warsztatowej wygląda podobnie na pierwszy rzut oka. Akwatinta to przykład druku wklęsłego, zazwyczaj wykonywanego na płycie miedzianej lub cynkowej. Tutaj farba zatrzymuje się w zagłębieniach wytrawionych przez kwas, a nie na powierzchni. Efekty tonalne są bardzo malarskie, ale zasada działania zupełnie inna niż w druku płaskim. Drzeworyt to klasyczna technika druku wypukłego, często wykorzystywana w ilustracji książkowej. Artysta wycina rysunek w drewnie, farbę nanosi się na wypukłe partie matrycy i odbija na papierze – znowu, kluczową cechą jest fizyczna różnica poziomów między obrazem a tłem. Miedzioryt także to druk wklęsły: grafik żłobi rysunek w metalowej płycie, farba wnika w rowki, a jej nadmiar usuwa się z powierzchni. W efekcie papier „wyciąga” farbę z tych mikrokanalików pod dużym naciskiem prasy. Główna pułapka myślowa tutaj to utożsamianie efektu wizualnego z techniką wykonania – czasami delikatne przejścia czy szczegółowość mogą sugerować inną metodę niż zastosowana w praktyce. Aby nie wpadać w takie błędy, warto zapamiętać: druk płaski opiera się na chemicznej różnicy przyjmowania farby na powierzchni matrycy, nie na jej fizycznych nierównościach. Z tego powodu tylko litografia spełnia kryteria druku płaskiego w tym zestawieniu, co stanowi ważny fundament w rozpoznawaniu i stosowaniu technik graficznych zarówno w teorii, jak i w praktyce zawodowej.