Kwalifikacja: PGF.10 - Prowadzenie działalności informacyjno-bibliograficznej

Rozważając pozostałe opcje warto najpierw spojrzeć na charakter kompozycji, jaki dominuje na tej okładce. Kompozycja zamknięta to taka, w której wszystkie elementy są wyraźnie ograniczone ramą projektu i nic nie sugeruje, że coś mogłoby się dziać poza kadrem. Tutaj jednak instrumenty są ucięte, brakuje im pełnego zamknięcia w obrębie okładki, więc taka koncepcja jest sprzeczna z rzeczywistością tej ilustracji. Kompozycja statyczna natomiast to układ, w którym wszystkie elementy są rozmieszczone symetrycznie albo centralnie, bez wrażenia ruchu czy kontynuacji poza granicami projektu. Z tej okładki bije wręcz energia – instrumenty są rozrzucone jakby przypadkowo, co daje efekt ruchu, a nie statyczności. Często myli się te dwa pojęcia, szczególnie, gdy mamy do czynienia z ilustracjami edukacyjnymi, ale tu dynamika dominuje zdecydowanie. Jeśli chodzi o kompozycję rytmiczną, polega ona na powtarzalności elementów w określonym, przewidywalnym układzie – na przykład szereg instrumentów ustawionych w równych odstępach albo wzory powtarzające się na całej powierzchni. Tymczasem na tej okładce nie ma systematyczności, układ jest swobodny i „otwarty”. Często zdarza się, że wybierając odpowiedź rytmiczną, kierujemy się obecnością kilku podobnych kształtów, ale bez powtarzalności i jasnej sekwencji nie można mówić o prawdziwym rytmie w sensie projektowym. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszym błędem podczas analizy takich kompozycji jest próba dopasowania ich do zbyt oczywistych schematów. Tymczasem specyfika tej okładki wyraźnie wskazuje na otwartość, co jest rozwiązaniem zdecydowanie zgodnym z nowoczesnymi trendami graficznymi.