Kwalifikacja: PGF.10 - Prowadzenie działalności informacyjno-bibliograficznej

Wybierając styl secesji, surrealizmu lub klasycyzmu do zilustrowania bibliografii dotyczącej średniowiecza, łatwo popełnić typowy błąd polegający na niezrozumieniu kontekstu historycznego i zasad spójności wizualnej w projektowaniu publikacji edukacyjnych. Secesja, mimo że bywa bardzo efektowna graficznie i charakteryzuje się falistymi liniami oraz roślinnymi ornamentami, powstała dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Kompletnie nie oddaje ducha ani estetyki średniowiecza – jej zastosowanie tutaj byłoby mylące i mogłoby nawet wprowadzić w błąd mniej doświadczonych odbiorców, sugerując fałszywy związek z epoką. Surrealizm, jako nurt XX-wiecznej sztuki, bazuje na dziwnych, nielogicznych zestawieniach i odrealnieniu, więc również nie ma żadnego uzasadnienia w kontekście historycznym bibliografii średniowiecza. Tego typu grafiki sprawdzają się raczej w publikacjach artystycznych, eksperymentalnych albo związanych z tematyką snów lub podświadomości, a nie w poważnych materiałach naukowych. Klasycyzm natomiast, choć bywa mylony z „klasyką” czy „tradycyjnością”, odnosi się do epoki odrodzenia i antyku, czyli zupełnie innego okresu historycznego – charakteryzuje się prostotą, symetrią i nawiązaniami do sztuki grecko-rzymskiej. Stosowanie tego stylu do średniowiecza jest niezgodne zarówno z dobrymi praktykami wydawniczymi, jak i oczekiwaniami odbiorców, którzy liczą na czytelną identyfikację epoki na podstawie warstwy wizualnej. W praktyce, korzystanie z niespójnych stylów graficznych osłabia przekaz merytoryczny, niepotrzebnie miesza skojarzenia i może znacząco obniżyć wartość edukacyjną publikacji. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepsze efekty edukacyjne oraz estetyczne osiąga się wtedy, gdy ilustracje są ściśle powiązane z tematyką i czasem historycznym – dlatego wybór gotyku to branżowy standard, a sięganie po inne style w tym kontekście jest po prostu błędem.