Kwalifikacja: PGF.10 - Prowadzenie działalności informacyjno-bibliograficznej

Przy analizie tego fragmentu indeksu łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że kluczowe jest tutaj coś innego niż alfabetyczne uporządkowanie według autorów. Jednak jeśli przyjrzeć się strukturze, widać wyraźnie, że podstawą jest nazwisko osoby, czasem z dodatkowymi informacjami jak rok urodzenia czy obszar specjalizacji. Odpowiedź dotycząca indeksu tytułowego mogłaby się wydawać trafna, gdyby w ramce występowały tytuły książek, artykułów czy innych dzieł – tymczasem tutaj tytułów nie ma, a główną osią porządku są nazwiska. Słowa kluczowe, owszem, bywają bardzo przydatne w nowoczesnych systemach informacyjnych – na przykład w bazach danych czy katalogach online – ale w tym przypadku nie widzimy zestawienia pojęć ani tematycznych haseł, tylko konkretne osoby. W przypadku indeksu chronologicznego spodziewalibyśmy się natomiast, że elementy będą ustawione według dat (wydania, powstania, może urodzenia) – tutaj taki wzorzec nie występuje, bo przecież nazwiska nie są uporządkowane ani według lat życia, ani jakichkolwiek dat. Typowym błędem jest też utożsamianie pojawiających się w indeksie liczb z datami lub mylenie oznaczeń stron z rokiem wydania. W rzeczywistości, dobrą praktyką w dokumentacji i bibliotekarstwie jest właśnie wykorzystywanie układu alfabetycznego autorskiego, ponieważ to najbardziej przejrzysty sposób prezentacji danych osobowych – sprawdza się zarówno w tradycyjnych katalogach, jak i w elektronicznych systemach zarządzania treścią. Uporządkowanie według autorów pozwala szybko wspiąć się po strukturze indeksu i znaleźć właściwą osobę nawet w rozbudowanych zbiorach. Moim zdaniem, myślenie kategoriami tytułów, słów kluczowych czy chronologii wynika czasem z przyzwyczajenia do innych typów wyszukiwania informacji, ale tutaj bezapelacyjnie dominuje układ alfabetyczny według nazwisk.