Prawidłowa odpowiedź to 50 sztuk, co wynika z analizy dostępnych zasobów. Wyrób gotowy składa się z 3 elementów N i 4 elementów G, co w sumie daje 7 elementów na jeden wyrób. Przy 300 elementach N można zmontować 300/3 = 100 wyrobów gotowych, a przy 200 elementach G można zmontować 200/4 = 50 wyrobów. Ostateczna liczba wyrobów gotowych, które można zmontować, jest ograniczona przez mniejszą wartość, czyli 50. To przykład zastosowania zasady ograniczeń, która jest kluczowa w planowaniu produkcji. W praktyce, zarządzanie zapasami i optymalizacja produkcji musi uwzględniać nie tylko dostępność surowców, ale również ich proporcje, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży zarządzania operacjami.
Wielu może pomyśleć, że wystarczająca ilość jednego z materiałów prowadzi do wniosku, że możliwe jest wyprodukowanie większej liczby wyrobów gotowych. Na przykład, gdy ktoś stwierdza, że można zmontować 300 sztuk, opiera się na myśleniu, że dostępność 300 elementów N jest kluczowa, ignorując przy tym, że każdy wyrób wymaga również 4 elementów G. Tego rodzaju błędne rozumowanie prowadzi do pominięcia zasady ograniczeń, która jest fundamentalna w logistyce i zarządzaniu produkcją. W praktyce każde z zasobów musi być analizowane w kontekście ich potrzeb, a nie tylko ich ilości. Z kolei odpowiedź sugerująca 100 sztuk z kolei bazuje na założeniu, że można zrealizować wszystkie zapotrzebowania na materiał N, co jest niepoprawne. W rzeczywistości, ostateczna liczba produktów gotowych jest ograniczona przez najrzadszy surowiec, co w naszym przypadku oznacza 50 wyrobów gotowych. Zrozumienie tej zasady jest kluczowe dla efektywnego planowania produkcji i unikania nadwyżek lub niedoborów w materiałach. Tego typu błędy mogą prowadzić do nieefektywności w procesach produkcyjnych, co z kolei wpływa na całościowy koszt produkcji oraz czas realizacji zamówień.