Współczynnik wypełnienia objętościowego pojazdu oblicza się, dzieląc objętość załadunku przez objętość przestrzeni ładunkowej pojazdu. W tym przypadku pojemność pojazdu wynosi 100 m³, a 50 skrzyniopalet o wymiarach 1200 mm x 1000 mm x 1500 mm daje całkowitą objętość 90 m³ (50 skrzyniopalet * 1,2 m * 1,0 m * 1,5 m = 90 m³). Współczynnik wypełnienia objętościowego zatem obliczamy jako 90 m³ / 100 m³ = 0,90. Tak wysoki współczynnik wypełnienia wskazuje na efektywne wykorzystanie przestrzeni ładunkowej, co jest kluczowe w logistyce, aby zminimalizować koszty transportu i zoptymalizować procesy magazynowe. Przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują planowanie załadunku oraz dobrą organizację przestrzeni w magazynach, co przyczynia się do zwiększenia wydajności operacyjnej. W branży transportowej standardem jest dążenie do maksymalizacji współczynnika wypełnienia, co wpływa na rentowność i efektywność operacyjną.
Wybór innej wartości współczynnika wypełnienia objętościowego, jak na przykład 0,70, 0,80 czy 1,00, wynika z błędnego podejścia do obliczeń lub interpretacji danych. Współczynnik 0,70 sugerowałby, że wykorzystano jedynie 70% pojemności pojazdu, co w tym przypadku nie jest zgodne z rzeczywistością, biorąc pod uwagę dostarczone dane. Odpowiedź 0,80 także nie uzasadnia odpowiedniego wykorzystania przestrzeni ładunkowej, gdyż obliczenia jednoznacznie wskazują na wyższy wynik. Z kolei wybór 1,00 zakładałby, że cały dostępny wolumen pojazdu został wypełniony, co w praktyce jest mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę wymiary skrzyniopalet oraz wymaganą przestrzeń do ich załadunku i rozładunku. Tego rodzaju błędy często wynikają z niepełnego zrozumienia zasad obliczania objętości oraz współczynnika wypełnienia, co może prowadzić do nieefektywnego zarządzania przestrzenią ładunkową. W kontekście transportu i logistyki, niezrozumienie tych zasad może skutkować marnotrawstwem zasobów oraz wyższymi kosztami operacyjnymi.