EXW (Ex Works) to jedna z formuł INCOTERMS 2010, która nakłada na sprzedającego najmniejsze obowiązki. Zgodnie z tą formułą, sprzedający dostarcza towar w ustalonym miejscu (zwykle w swoim zakładzie) i jest odpowiedzialny jedynie za zapewnienie towaru, a wszelkie koszty i ryzyko związane z transportem oraz odprawą celną spoczywają na kupującym. To podejście jest szczególnie korzystne dla sprzedających, którzy chcą ograniczyć swoje zobowiązania transportowe i ryzyko związane z dostawą. Na przykład, w przypadku małych przedsiębiorstw, które produkują lokalnie, mogą one używać EXW, aby sprzedawać swoje produkty klientom z zagranicy bez konieczności organizowania transportu. Z drugiej strony, kupujący w takich sytuacjach powinien być dobrze zaznajomiony z procesem transportu międzynarodowego oraz przepisami celnymi, aby móc sprawnie przejąć odpowiedzialność za towar. Użycie EXW w praktyce wymaga zrozumienia lokalnych regulacji oraz umiejętności organizacyjnych, aby zrealizować cały proces transportu efektywnie.
Wybór formuł handlowych INCOTERMS 2010 jak DDP, FOB czy CPT wiąże się z różnym poziomem odpowiedzialności i obowiązków sprzedającego. DDP (Delivered Duty Paid) oznacza, że sprzedający ponosi pełną odpowiedzialność za dostarczenie towaru do ustalonego miejsca oraz za wszystkie koszty, w tym cła i podatki. To podejście oznacza, że sprzedający ma obowiązek zorganizować transport, odprawę celną oraz dostarczenie towaru do drzwi kupującego, co znacząco zwiększa jego zobowiązania. Wybór DDP mógłby wynikać z mylnego przekonania, że klienci preferują „wszystko w cenie” bez dodatkowych kosztów. Jednakże, takie podejście może powodować znaczne ryzyko dla sprzedającego, zwłaszcza jeśli nie jest on dobrze zaznajomiony z przepisami celnymi kraju importera. Z kolei FOB (Free on Board) oznacza, że sprzedający ponosi odpowiedzialność do momentu załadunku towaru na statek. Oznacza to, że sprzedający musi zorganizować transport do portu i załadunek, co również wiąże się z dodatkowymi zobowiązaniami. CPT (Carriage Paid To) nakłada na sprzedającego obowiązek opłacenia kosztów transportu do określonego miejsca, ale ryzyko przechodzi na kupującego w momencie przekazania towaru przewoźnikowi. Wybór tych formuł może prowadzić do nieporozumień, jeśli sprzedający nie jest odpowiednio przygotowany do zarządzania dodatkowymi obowiązkami. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że większa odpowiedzialność sprzedającego przekłada się na większą satysfakcję kupującego, co nie zawsze jest prawdą, zwłaszcza gdy sprzedający nie ma doświadczenia w międzynarodowym transporcie.