Kwalifikacja: TLO.02 - Obsługa operacyjna portu lotniczego i współpraca ze służbami żeglugi powietrznej

W branży lotniskowej istnieje wiele urządzeń do oceny stanu nawierzchni, jednak najczęstsze nieporozumienia wynikają z mylenia ich przeznaczenia lub nazw. Szortester, chociaż nazwa brzmi podobnie do słowa „szorstkość”, nie funkcjonuje jako uznane urządzenie do pomiaru tego parametru na polu manewrowym. Pathtester także nie jest spotykany w dokumentacji technicznej EN czy ICAO; można się ewentualnie natknąć na urządzenia o zbliżonej nazwie w innych gałęziach budownictwa, ale nie są one dedykowane do lotnisk. Pavetester natomiast bardziej kojarzy się z urządzeniami do oceny innych właściwości nawierzchni, na przykład nośności lub stanu konstrukcji drogi, nie zaś do pomiaru szorstkości czy oporu toczenia koła. Moim zdaniem, częsty błąd polega na zbytnim sugerowaniu się nazwą albo myleniu sprzętu do dróg publicznych z tym, który jest przeznaczony dla lotnisk – a to w praktyce są zupełnie inne standardy i wymagania. ICAO (Annex 14) oraz wytyczne EASA wymagają przeprowadzania regularnych, udokumentowanych pomiarów szorstkości za pomocą urządzeń takich jak griptester lub podobnych, certyfikowanych narzędzi. W praktyce tylko griptester (i ewentualnie jego odpowiedniki: Skid Resistance Tester, Mu-Meter) zapewniają wiarygodne, porównywalne wyniki akceptowane przez służby lotniskowe i inspektorów. Mylenie nazw urządzeń może wydawać się drobiazgiem, ale w kontekście bezpieczeństwa lotniczego i prawidłowości raportowania ma ogromne znaczenie. Warto zawsze sięgać do dokumentacji technicznej i zwracać uwagę, jakiego dokładnie urządzenia wymagają konkretne normy w odniesieniu do szorstkości nawierzchni na polach manewrowych. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu młodych techników popełnia błąd, zakładając, że każde urządzenie z nazwą kończącą się na „tester” będzie do wszystkiego – a niestety, tak to nie działa.