Kwalifikacja: TLO.02 - Obsługa operacyjna portu lotniczego i współpraca ze służbami żeglugi powietrznej

Mylenie pojęć związanych z rodzajami podejść do lądowania i obsługą dróg startowych przez systemy nawigacyjne to dość częsty błąd w środowisku lotniczym, zwłaszcza na pierwszych etapach nauki. Wydaje się, że taka pomyłka wynika najczęściej ze skojarzenia „precyzji” wyłącznie z manualnym sterowaniem przez pilota, a nie z technologią zapewniającą mechaniczne prowadzenie maszyny. Droga startowa wyłączona z użytku nie może być obsługiwana przez żaden system nawigacyjny – to raczej kwestia organizacji pracy lotniska i bezpieczeństwa, nie instrumentacji. Natomiast droga nieprzyrządowa oznacza, że nie ma na niej zainstalowanych żadnych urządzeń wspomagających podejście, czyli pilot musi polegać tylko na widoczności i nawigacji wzrokowej. W takim przypadku o ILS nawet nie ma mowy. Z kolei podejście nieprecyzyjne, na przykład według NDB albo VOR, przekazuje pilotowi tylko informacje o azymucie lub kierunku, bez szczegółowego wskazania ścieżki schodzenia – ILS natomiast daje zarówno azymut, jak i nachylenie ścieżki schodzenia, dlatego właśnie jest stosowany do podejść precyzyjnych. Niestety, błędne utożsamianie ILS z podejściami nieprecyzyjnymi pojawia się, gdy nie rozumie się technologicznych podstaw działania systemu oraz wymogów ICAO dotyczących klasyfikacji pasów i podejść. Z mojego doświadczenia, coraz więcej osób zwraca uwagę na te różnice dopiero, gdy zetknie się z realną infrastrukturą lotniskową, gdzie procedury podejścia precyzyjnego na pasach ILS są bardzo restrykcyjnie przestrzegane. Dlatego warto od razu zapamiętać: ILS = podejście precyzyjne, a reszta to już zupełnie inne procedury i sprzęt.