Kwalifikacja: TLO.02 - Obsługa operacyjna portu lotniczego i współpraca ze służbami żeglugi powietrznej

Temat minimalnych odległości na płycie lotniska może wydawać się prosty, ale w rzeczywistości kryje w sobie sporo pułapek. Wybór wartości mniejszych niż 7,5 m, na przykład 3,5 m czy 5,5 m, zazwyczaj wynika z mylnego założenia, że samoloty mają na tyle precyzyjne systemy manewrowania, że można minimalizować przestrzeń wokół nich. Jednak praktyka pokazuje, że takie myślenie prowadzi do poważnych zagrożeń. Skrzydła statku powietrznego o literze kodu D, czyli maszyn o rozpiętości od 36 do 52 m, są ogromne i wystają daleko poza kadłub. Każde zmniejszenie odległości zwiększa ryzyko kolizji – nie tylko z innymi statkami powietrznymi, ale także z pojazdami obsługi naziemnej, barierkami, znakami czy nawet lampami nawigacyjnymi. 3,5 m czy 5,5 m to dystanse zupełnie nieadekwatne dla tej klasy maszyn, bo nie gwarantują odpowiedniego marginesu bezpieczeństwa na wypadek choćby drobnych błędów podczas kołowania. Z kolei wartość 9,5 m jest już nadmierna dla kodu D i dotyczy raczej samolotów kodu referencyjnego E, czyli takich jak Boeing 777 czy 747 – dla nich rzeczywiście wymagane są większe odległości przez jeszcze większą rozpiętość skrzydeł. Typowym błędem jest tu automatyczne przyjmowanie, że „im większy samolot, tym większa odległość”, bez rozróżnienia klas kodowych oraz konkretnych wytycznych ICAO zawartych w Annexie 14, które są stosowane na całym świecie. Przestrzeganie tych norm ma wymiar praktyczny – nie chodzi tu tylko o przepis, ale o bezpieczeństwo ludzi, sprzętu i samych statków powietrznych. Warto więc każdorazowo zweryfikować wytyczne dla danej klasy kodu i nie sugerować się wyłącznie własnym wyczuciem czy praktyką z mniejszymi maszynami – to jedna z podstawowych zasad dobrej pracy w lotnictwie naziemnym.