Ćwiczenia w odciążeniu są kluczowym elementem terapii przeciwobrzękowej, ponieważ ich celem jest minimalizacja obciążenia układu limfatycznego, co sprzyja poprawie drenażu limfatycznego. Ćwiczenia te obejmują działania, które można wykonywać w pozycji leżącej lub siedzącej, co pozwala pacjentom na angażowanie mięśni bez dodatkowego obciążania nóg. Przykładami takich ćwiczeń mogą być unoszenie nóg w pozycji leżącej, co wspomaga powrót krwi żylnej i przepływ limfy. W praktyce, włączenie ćwiczeń w odciążeniu do sesji terapeutycznych z masażem limfatycznym może zwiększać efektywność terapii, pomagając w redukcji obrzęków i poprawie samopoczucia pacjentów. Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Limfologii, ćwiczenia te powinny być dostosowane indywidualnie do możliwości pacjenta i jego stanu zdrowia, aby osiągnąć optymalne rezultaty w terapii.
Wybór ćwiczeń redresyjnych, z oporem czy biernych redresyjnych na pewno nie jest właściwy w kontekście terapii przeciwobrzękowej. Ćwiczenia redresyjne, które skupiają się na dynamicznych ruchach, mogą prowadzić do wzrostu ciśnienia w układzie limfatycznym, co jest niewskazane w przypadku obrzęków. Pacjenci z obrzękami wymagają delikatnych, kontrolowanych ruchów, które nie wywołają nadmiernego obciążenia. Ponadto, ćwiczenia z oporem wymagają dodatkowego zaangażowania mięśniowego, co może prowadzić do dalszego obciążania tkanek i pogorszenia obrzęków. Z kolei bierne redresyjne ćwiczenia, choć mogą być pomocne w niektórych sytuacjach, nie aktywują wystarczająco mięśni do wspomagania drenażu limfatycznego. Często osoby dobierające te formy ćwiczeń, zakładają, że intensywność treningu automatycznie przyniesie lepsze efekty, co jest mylnym podejściem. W rzeczywistości, kluczowe w terapii przeciwobrzękowej jest zrozumienie, że nie każda forma aktywności fizycznej jest odpowiednia, a odpowiednio dobrane ćwiczenia w odciążeniu są kluczem do skutecznego leczenia. Efektywna terapia wymaga zatem znajomości zasad biomechaniki oraz wpływu różnych form ruchu na układ limfatyczny, co często bywa pomijane w praktyce klinicznej.