Masaż kontralateralny, czyli masaż przeciwnostronny, jest stosowany w celu stymulacji krążenia krwi i przyspieszenia procesów regeneracyjnych w obrębie uszkodzonej kończyny. W przypadku pacjenta z urazem kończyny górnej unieruchomionej w gipsie, masaż kontralateralny polega na masowaniu zdrowej kończyny, co pośrednio wpływa na polepszenie ukrwienia tkanek oraz stymulację procesów anabolicznych w organizmie. Działa to, ponieważ poprzez stymulację nerwów czuciowych i proprioceptywnych zdrowej kończyny, następuje aktywacja centralnego układu nerwowego, co może przynieść korzyści także w obszarze uszkodzonej kończyny. Przykładem zastosowania masażu kontralateralnego jest sytuacja, w której pacjent z urazem stawu łokciowego masuje staw nadgarstkowy, co może pomóc w utrzymaniu sprawności mięśniowej oraz krążenia. Zgodnie z dobrą praktyką, masaż powinien być wykonywany przez wykwalifikowanego terapeutę, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność terapii.
Masaż tensegracyjny opiera się na idei utrzymywania równowagi w systemie mięśniowo-szkieletowym poprzez różne techniki, które koncentrują się na napięciu i rozluźnianiu tkanek. Nie jest to jednak metoda, która w sposób bezpośredni wspomaga proces gojenia się kości w uszkodzonej kończynie. Właściwe zrozumienie tego rodzaju masażu wymaga znajomości biomechaniki i nie jest bezpośrednio powiązane z przyspieszaniem zrostu kostnego. Z kolei masaż izometryczny, który polega na napięciu mięśni bez ich wydłużania, również nie odpowiada na potrzeby pacjenta z urazem kończyny unieruchomionej w gipsie, ponieważ nie stymuluje krążenia w obszarze uszkodzenia. Masaż centryfugalny, który zakłada kierowanie ruchów masażu od kończyn w stronę serca, może być zrozumiany jako metoda wpływająca na krążenie, jednak jego efektywność w kontekście zrostu kostnego i przeciwdziałania zanikom mięśniowym jest ograniczona. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że każda forma masażu przynosi jednakowe korzyści w rehabilitacji po urazach. W rzeczywistości, wybór techniki masażu powinien być ściśle dopasowany do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz specyfiki urazu, co podkreśla znaczenie wiedzy i umiejętności terapeutów w praktyce rehabilitacyjnej.