Ruchy bierne lub czynne w fazie utrwalającej masażu są kluczowe dla poprawy funkcji mięśniowej oraz zwiększenia zakresu ruchu w stawach. W tej fazie terapeuta wykorzystuje techniki, które angażują pacjenta do aktywnego uczestnictwa w procesie rehabilitacji. Przykładem może być ćwiczenie, w którym pacjent wykonuje określone ruchy, podczas gdy terapeuta wspiera lub oporuje ich działaniom. Te techniki są zgodne z zasadami rehabilitacji i treningu funkcjonalnego, które kładą nacisk na aktywne zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny. Ruchy bierne polegają na tym, że terapeuta samodzielnie porusza kończyny pacjenta, co jest istotne w przypadku osłabionych mięśni lub ograniczonej ruchomości, natomiast ruchy czynne angażują pacjenta do wykonywania ruchów samodzielnie. W obu przypadkach celem jest nie tylko poprawa mobilności, ale również stymulacja propriocepcji i wzmocnienie układu nerwowego. Przy zastosowaniu tych technik ważne jest, aby terapeuta dostosował stopień trudności ćwiczeń do aktualnych możliwości pacjenta, co jest zgodne z zasadami indywidualizacji terapii. Dbanie o płynność i kontrolę ruchów pomaga w uniknięciu kontuzji oraz sprzyja efektywnemu procesowi rehabilitacji.
W fazie utrwalającej masażu, kluczowym celem jest nie tylko ocena tkanek, ale przede wszystkim aktywne zaangażowanie pacjenta w rehabilitację. Wybór wzrokowej oceny tkanek jako podejścia do tej fazy jest mylny, ponieważ obserwacja w kontekście masażu może prowadzić do subiektywnych wniosków i nie dostarcza informacji na temat rzeczywistego stanu funkcjonalnego tkanek. Palpacyjna ocena tkanek, choć istotna w innych fazach terapii, nie jest wystarczająca w kontekście utrwalania efektów masażu, gdzie kluczowe jest wdrażanie ruchów. Oczyszczenie skóry chorego, chociaż jest istotnym krokiem przygotowawczym przed masażem, nie ma zastosowania w fazie utrwalającej, gdyż celem tej fazy jest przede wszystkim praca nad samymi ruchami oraz poprawą wydolności i funkcji mięśniowych. Używanie tych metod w fazie utrwalającej wskazuje na brak zrozumienia celów rehabilitacyjnych, które powinny skupiać się na poprawie aktywności ruchowej pacjenta. Często spotykanym błędem jest mylenie oceny tkanek z rzeczywistym działaniem na rzecz ich rehabilitacji. Właściwe podejście do fazy utrwalającej masażu powinno opierać się na aktywnym udziale pacjenta we wspieranych przez terapeutę ruchach, co sprzyja lepszemu przyswajaniu efektów terapii.