Przewlekły nieżyt oskrzeli jest schorzeniem, w którym masaż klasyczny może przynieść znaczne korzyści. W tym stanie następuje przewlekłe zapalenie dróg oddechowych, co prowadzi do nadprodukcji śluzu oraz osłabienia funkcji oddechowej. Masaż klasyczny, poprzez techniki takie jak głaskanie, ugniatanie czy wibracje, może wspierać drenaż oskrzelowy, co ułatwia usuwanie nadmiaru śluzu. Dodatkowo, poprawa krążenia krwi oraz rozluźnienie mięśni w obrębie klatki piersiowej, które można osiągnąć dzięki masażowi, przyczyniają się do zwiększenia pojemności płuc oraz poprawy ogólnego samopoczucia pacjenta. W praktyce, masaż klasyczny może być wykonywany jako element kompleksowej terapii oraz rehabilitacji pacjentów z przewlekłymi chorobami układu oddechowego, co jest zgodne z zaleceniami wielu towarzystw medycznych.
Wysiękowe zapalenie opłucnej jest stanem, w którym w jamie opłucnowej gromadzi się płyn, co prowadzi do ucisku na płuca i może znacznie ograniczać ich funkcjonowanie. W takim przypadku przeprowadzanie masażu klasycznego może być niebezpieczne, ponieważ dodatkowe manipulacje w okolicy klatki piersiowej mogą pogorszyć stan pacjenta, wywołując ból czy nasilenie duszności. Okres napadowy astmy to także sytuacja, w której masaż klasyczny jest niewskazany. Astma jest schorzeniem charakteryzującym się skurczem oskrzeli i obrzękiem błony śluzowej, co prowadzi do trudności w oddychaniu. W tym czasie jakiekolwiek formy intensywnego masażu mogą wywołać dodatkowy stres dla układu oddechowego, a także prowokować napad duszności. Z kolei okres narastania wysięku w płatowym zapaleniu płuc jest momentem, w którym pacjent może doświadczać poważnych objawów, takich jak gorączka i nasilająca się duszność. W tym czasie masaż klasyczny może zaburzyć naturalne procesy regeneracyjne organizmu oraz pogłębić objawy chorobowe. Dlatego istotne jest, aby przy wskazaniach do masażu w chorobach układu oddechowego kierować się rzetelną wiedzą medyczną oraz aktualnymi wytycznymi dotyczącymi terapii manualnej w kontekście stanu zdrowia pacjenta. Takie podejście pozwala na skuteczne i bezpieczne przeprowadzenie terapii, minimalizując ryzyko pogorszenia stanu zdrowia.