Węgiel kamienny nie powinien być transportowany przenośnikiem śrubowym, ponieważ jego struktura oraz właściwości fizyczne mogą prowadzić do wielu problemów w procesie transportu. Przenośniki śrubowe są zaprojektowane do transportowania materiałów sypkich o jednorodnej strukturze, gdzie cząstki nie są zbyt twarde ani ostre. Węgiel kamienny, ze względu na swoje twarde i ostre krawędzie, może powodować uszkodzenia ślimaka przenośnika, co prowadzi do zwiększonej awaryjności oraz kosztów utrzymania. Ponadto, węgiel kamienny ma tendencję do tworzenia zatorów wewnątrz przenośnika, co może prowadzić do przerwania transportu oraz zwiększenia ryzyka pożaru. W praktyce dla transportu węgla kamiennego znacznie lepiej sprawdzają się przenośniki taśmowe, które pozwalają na delikatniejsze przesuwanie materiału, minimalizując ryzyko uszkodzeń i zatorów. W branży miningowej oraz energetycznej stosuje się standardy, które zalecają używanie odpowiednich systemów transportowych, aby zapewnić efektywność i bezpieczeństwo operacji.
Transportowanie materiałów takich jak miał węglowy, zboża czy piasek przenośnikiem śrubowym może wydawać się odpowiednim rozwiązaniem, jednak wymaga to zrozumienia specyfiki tych materiałów i ich interakcji z systemem transportowym. Miał węglowy, będąc drobnoziarnistym materiałem, ma tendencję do osiadania i aglomeracji, co może prowadzić do zatorów w przenośniku śrubowym, ale nie jest to tak poważny problem jak w przypadku węgla kamiennego. Zboża, chociaż mogą być transportowane śrubowo, wymagają zachowania ostrożności, aby uniknąć uszkodzenia ziaren i strat jakościowych. Piasek, z drugiej strony, dzięki swojej jednorodnej strukturze i niskim ryzyku aglomeracji, jest materiałem, który może być efektywnie transportowany przenośnikiem śrubowym. Przyczyną błędnych wniosków może być nieodpowiednia klasyfikacja materiałów oraz niewłaściwe założenie, że wszystkie sypkie materiały mogą być transportowane w taki sam sposób. Warto pamiętać, że wybór przenośnika powinien opierać się na specyficznych właściwościach materiału, zgodnie z dobrymi praktykami inżynieryjnymi, które uwzględniają aspekty takie jak twardość, kształt cząstek oraz ich skłonność do zatykania systemu. To podejście znacząco zwiększa efektywność transportu oraz minimalizuje ryzyko awarii sprzętu.