Kwalifikacja: MEC.03 - Montaż i obsługa maszyn i urządzeń

Fosfor, molibden oraz wolfram, mimo swoich unikalnych właściwości, nie są materiałami stosowanymi w galwanotechnice do produkcji powłok ochronnych na metale. Fosfor, na przykład, jest pierwiastkiem chemicznym, który w czystej postaci nie ma zastosowania w tworzeniu powłok galwanicznych. Jego obecność w stopach może poprawiać właściwości mechaniczne, ale nie spełnia wymagań dla procesu galwanizacji. Molibden i wolfram są cenionymi metalami o wysokiej twardości i odporności na temperaturę, co czyni je idealnymi materiałami do zastosowań w wysokotemperaturowych środowiskach, ale nie są one efektywnymi wyborami dla zastosowań galwanotechnicznych. W przypadku galwanizacji kluczowe jest, aby powłoka nie tylko chroniła metal przed korozją, ale również była estetyczna i łatwa w obróbce. Dlatego nikiel, z jego korzystnym połączeniem właściwości fizycznych i chemicznych, jest preferowanym materiałem, podczas gdy inne wymienione pierwiastki niestety nie mogą spełnić tych wymagań. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wybierania tych alternatyw, wynikają z pomieszania właściwości materiałów o różnych zastosowaniach i niepełnego zrozumienia specyfiki procesu galwanizacji.