Nikiel jest powszechnie stosowany na powłoki ochronne metalowe nakładane metodą galwanotechniczną ze względu na swoje doskonałe właściwości antykorozyjne oraz estetyczne. Jego niska przewodność cieplna i wysoka odporność na działanie kwasów sprawiają, że jest idealnym materiałem do ochrony przed szkodliwymi czynnikami atmosferycznymi i chemicznymi. Powłoki niklowe są używane w wielu zastosowaniach, od elementów samochodowych po sprzęt elektroniczny, gdzie estetyka i trwałość mają kluczowe znaczenie. Proces galwanizacji niklem polega na elektrolitycznym osadzaniu niklu na powierzchni metalu, co prowadzi do uzyskania gładkiej i odpornej na zarysowania powłoki. Zgodnie z normami branżowymi, takimi jak ISO 1456, niklowanie jest stosowane tam, gdzie wymagane jest połączenie estetyki oraz funkcjonalności, co czyni je standardem w przemyśle.
Fosfor, molibden oraz wolfram, mimo swoich unikalnych właściwości, nie są materiałami stosowanymi w galwanotechnice do produkcji powłok ochronnych na metale. Fosfor, na przykład, jest pierwiastkiem chemicznym, który w czystej postaci nie ma zastosowania w tworzeniu powłok galwanicznych. Jego obecność w stopach może poprawiać właściwości mechaniczne, ale nie spełnia wymagań dla procesu galwanizacji. Molibden i wolfram są cenionymi metalami o wysokiej twardości i odporności na temperaturę, co czyni je idealnymi materiałami do zastosowań w wysokotemperaturowych środowiskach, ale nie są one efektywnymi wyborami dla zastosowań galwanotechnicznych. W przypadku galwanizacji kluczowe jest, aby powłoka nie tylko chroniła metal przed korozją, ale również była estetyczna i łatwa w obróbce. Dlatego nikiel, z jego korzystnym połączeniem właściwości fizycznych i chemicznych, jest preferowanym materiałem, podczas gdy inne wymienione pierwiastki niestety nie mogą spełnić tych wymagań. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wybierania tych alternatyw, wynikają z pomieszania właściwości materiałów o różnych zastosowaniach i niepełnego zrozumienia specyfiki procesu galwanizacji.